و هرچه در توان داريد از نيرو و اسب‌هاى آماده بسيج كنيد تا بااين [امكانات] دشمن خدا و دشمن خودتان و [دشمنان] ديگرى را جز ايشان-كه شما نمى‌شناسيدشان و خدا آنان را مى‌شناسد-بترسانيد، و هر چيزى در راه خدا خرج كنيد، پاداشش به شما بازگردانده مى‌شود و بر شما ستم نخواهد رفت. [1]

خداوند متعال در جنگ احد به مسلمانان وعدۀ نصر و غلبه را-كه نتيجۀ امداد و نصرت الهى است-داد و در ابتدا نيز طليعۀ اين وعده نمايان گشت، امّا پس از آن كه تعدادى از مسلمانان سستى كردند، به نزاع پرداختند و فرمان نظامى پيامبر (ص) را ناديده انگاشتند، نشانه‌هاى شكست پديدار شد. [2]از پندهاى مهمّ اين حادثۀ عبرت‌آموز اين است كه رزمندگان مؤمن نپندارند كه چون مؤمنند و در راه خدا كارزار مى‌كنند، خداوند متعال در هر صورت - هرچند تاكتيك‌ها و فرامين نظامى را ناديده انگارند و زير پا گذارند-آنان را يارى مى‌رساند و پيروزى مى‌بخشد.

بنابراين، ايمان به امدادهاى غيبى هرگز بدين معنا نيست كه رزمندگان مؤمن بدون آمادگى رزمى و كارايى لازم و بدون طرح و برنامۀ عملياتى و بدون تهيۀ سلاح و تجهيزات و امكاناتى كه در توان و قدرت آن‌ها است به قلب دشمن بزنند و انتظار معجزه و امداد و نصرت غيبى داشته باشند. آرى، اگر امكانات موجود را به كار گيرند و عقل و تدبير را سرلوحۀ كار خويش