آفرين. [1]از اين‌رو، خداوند متعال رزم مجاهدان مؤمن را نيز به خود نسبت مى‌دهد:

و شما آنان را نكشتيد، بلكه خدا آنان را كشت و چون [ريگ‌به سوى آنان] افكندى، تو نيفكندى، بلكه خدا افكند. [2]

در اين آيۀ شريفه و آيات ديگرى كه كارى هم به سببى مادى و هم‌به خداوند متعال نسبت داده مى‌شود، [3]اين نكتۀ دقيق و ژرف نهفته است كه علل و اسباب در اثربخشى خود مستقل نيستند، بلكه خداوندِ قادر است كه به آنان سببيّت و تأثير مى‌بخشد. مؤثّر حقيقى و مستقل، تنها، خداوند متعال است. [4]بنابراين، هرگونه موفقيّت و پيروزى كه در عرصۀ جهاد و دفاع به وسيلۀ امدادهاى غيبى يا تلاش و مجاهدت مجاهدان و رزمندگان مؤمن به دست آيد، در حقيقت به‌اذن و ارادۀ خداوند متعال تحقّق يافته است و ظفرمند و فاتح حقيقى خداوند تواناى حكيم است.

مهمّ‌ترين تأثيرى كه اين باور يعنى موفقيّت و پيروزى را از خدا دانستن و از خود ندانستن بر مجاهدان و رزمندگان مؤمن مى‌نهد، اين است كه آنان به خود و سلاح و تجهيزات به چشم اسبابى كه اثربخشى‌شان به دست خداوند متعال است مى‌نگرند و اين باعث مى‌شود آنان به انبوهى نفرات، ابزار و ادوات جنگى مغرور، و از كاستى نفرات و تجهيزات مأيوس نگردند. بر اثر اين باور، غرور و سرمستى پيروزى گريبانگير رزمندگان مؤمن نمى‌شود. [5]