اِبْنِ عات، ابوعمر، احمد بن هارون بن احمد جعفر بن عات نَفْزي (542
-609ق/1147-1212م)، فقيه مالكى، محدث، اديب و مورخ اندلسى. او در روز جمعه
5 شوال در نَفْزَه از شهرهاي اندلس متولد شد. مقدمات علوم را نزد پدر و
اساتيد ديگر آموخت. در جوانى به مصر رفت و پس از آن حج گزارد، در مكه نزد
استادانى حديث آموخت و از چند تن از آنان اجازة روايت گرفت و در فقه و
حديث و ادب و تاريخ به درجهاي رفيع رسيد. وي در پايان عمر براي جهاد به
زادگاه خويش بازگشت و در جنگ ميان مسيحيان و مسلمانان در اندلس كه به
«واقعة عقاب» معروف است، ناپديد شد (ابن ابار، 1/101-102).
معلمان او افزون بر پدرش، ابوالحسن بن محمد بن هذيل، ابوعبدالله ابن
سَعاده، ابوبكر ابن بَيْبَش، ابوعبدالله ابن عبدالرحيم، ابوالحسن ابن
عبدالعزيز حافظ، ابوطاهر سلفى، ابوعبدالله ابن حَضْرمى، ابوطاهر عوف و ابوطاهر
ابن عثمانى بودهاند.
بسياري از شيوخ محدثان از او حديث نقل كردهاند، مانند احمد بن محمد وهب
بكري از اهالى شاطبه (همو، 1/124)، ابوالحسن ابن قطان، ابوالحسن صاعد،
ابوالخطاب ابن واحب، ابوالعباس ابن سيد الناس، ابومحمد عبدالرحمان بن
برطلة، ابوبكر ابن مسدي و جمعى ديگراز بزرگان محدثان (ابن فرحون، 59 -60).
وي در سلامت نفس و گفتار نيكو و حسن روايت و درايت، زبانزد خاص و عام بود
(ابن فرحون، همانجا).
ابن عات مردي زاهد و متعبد بود، خرماي خشكيده مىخورد و لباس خشن مىپوشيد.
وي نثري پخته و روان داشت و شعر نيكو مىگفت (ابن فرحون، 60)، حافظ احاديث
بسيار بود و متن كامل آنها را با ذكر سلسله روات نقل مىكرد (ابن ابار،
10/101).
آثار: 1. طرر ابى هارون (در فقه). نسخهاي از اين كتاب به شمارة 1515 در
كتابخانة عمومى رباط موجود است (علوش، 2(1)/297)؛ 2. النُزهة فى التعريف
بشيوخ الوجهة، در ترجمة احوال استادان و مشايخ خود و برخى از صالحان آن
روزگار؛ 3. ريحانة النفس و راحة الانفس فى ذكر شيوخ الاندلس. يا ريحانة
التنفس و راحة الانفس فى ذكر شيوخ الاندلس (سخاوي، 251؛ مقري، 2/601). طبق
گفتة عمر فروخ ابن عات كتابى در ذكر قاضيان شهر خودش شاطبه (و كتابى ديگر؟)
در احوال قاضيان اندلس پرداخته بوده است.