قول به جواز به اكثر، [1] بلكه به مشهور فقها نسبت داده شده است. [2]

برخى با اينكه در قنوت، دعا به غير عربى را جايز دانسته‌اند، اما گفته‌اند:

وظيفۀ قنوت به عنوان عملى مستحب تنها با دعا خواندن به عربى انجام مى‌شود.

بنابر اين، كسى كه دعا به غير عربى مى‌خواند، به وظيفۀ استحبابى خواندن قنوت عمل نكرده است. [3]

در قنوت، غلط خواندن اِعراب يا الفاظ دعا ضررى به نماز نمى‌زند، مگر آنكه فاحش و تغيير دهندۀ معنا باشد؛ به گونه‌اى كه از نظر عرف مصداق دعا به شمار نرود كه برخى در اين صورت آن را جايز ندانسته و موجب بطلان نماز دانسته‌اند. [4]

آداب:

الف. مستحبات: رعايت امور زير در قنوت مستحب است:

1). طول دادن. [5]

2. بالابردن دو دست تا مقابل صورت و گشودن آنها و قرار دادن كف دست به آسمان و پشت دست به سمت زمين. [6]

3. گفتن تكبير پيش از قنوت. از برخى قدما عدم استحباب تكبير نقل شده است. [7]

4. بلند خواندن بنابر قول مشهور، جز براى مأموم. از برخى نقل شده كه در نمازهاى جهرى، مانند مغرب و عشا، بلند و در نمازهاى اخفاتى، همچون ظهر و عصر آهسته خوانده مى‌شود. براى مأموم، آهسته خواندن قنوت بنابر قول مشهور افضل است. [8]

5. نگاه كردن به كف دست. [9]

ب. مكروهات: ارتكاب امور زير در قنوت مكروه است:

1. بالاتر بردن دستها از سر. [10]

2. كشيدن دستها بر رو و سينه پس از قنوت در نمازهاى واجب. اين عمل، در نوافل مستحب است. [11]

فراموش كردن قنوت: اگر نمازگزار قنوت را فراموش كند، مى‌تواند بعد از ركوع آن را به جا آورد و اگر متذكر نشود، به قول جمعى، پس از سلام نماز به جا مى‌آورد. [12]