صيغه عقد صلح: عقد صلح همانند ديگر عقود نياز به ايجاب و قبول( ايجاب و قبول) دارد. در عقد صلح صيغه خاصى معتبر نيست؛ بلكه هر لفظى كه بيانگر معناى صلح باشد، كفايت مى‌كند، مانند اينكه گوينده ايجاب بگويد: «صالَحْتُكَ عن الدار او منفعتها بكذا؛ با تو در ازاى خانه يا منفعت آن به فلان مبلغ مصالحه كردم» و طرف مقابل بگويد: «قَبِلْتُ المُصالحةَ؛ مصالحه را پذيرفتم».

متعلق صلح: آنچه صلح به آن تعلق گرفته يا عين است، مانند خانه، يا منفعت، مانند سكونت در خانه، يا دين و يا حق، مانند حق تحجير( تحجير). در هر يك از چهار صورت يا در ازاى عوض است و يا بدون عوض و رايگان. در فرض نخست (در ازاى عوض بودن) عوض يا عين است، يا منفعت يا دين و يا حق كه در مجموع بيست فرض مى‌شود و صلح در همه فرضها صحيح است[13]

چنانچه متعلق صلح، عين يا منفعت و يا حق قابل انتقال، مانند حق تحجير و اختصاص( حق اختصاص) باشد، عقد صلح موجب انتقال آن به متصالح مى‌گردد؛ اما اگر متعلق صلح، دين باشد در صورتى كه مصالحه با بدهكار باشد، عقد صلح موجب سقوط دين از ذمّه او خواهد شد. همچنين اگر متعلق، حقى قابل اسقاط، ليكن غير قابل انتقال باشد. اگر مصالحه با غير بدهكار صورت گيرد، طلب به متصالح منتقل مى‌شود، مانند اينكه زيد با عمرو بر طلبى كه زيد از خالد دارد، مصالحه كنند. در اين فرض، با تماميت عقد صلح، عمرو مالك طلبى مى‌شود كه مصالحه بر آن صورت گرفته است و در نتيجه عمرو طلبكار خالد خواهد شد[14]

صلح در حقوق غير قابل اسقاط و غير قابل جابه جايى، مانند حق استمتاع از زوجه براى زوج صحيح نيست[15] ليكن صلح بر صرف انتفاع و استفاده از