احكامى كه بر فقّاع بار مى‌شود بر نوشابه فاقد يكى از دو شرط ياد شده بار نمى‌شود، مگر آنكه مست كننده باشد.[1] از عنوان ياد شده در باب طهارت و اطعمه و اشربه سخن گفته‌اند.

حكم: فقّاع در حكم ملحق به خمر است( خمر)؛ از اين رو، نوشيدن آن حرام و بنابر قول به نجاست خمر، نجس است.[2] حكم ياد شده نسبت به فقّاعى كه خود به خود جوش آمده قطعى و اتفاقى است؛ ليكن نسبت به فقّاعى كه با پختن به جوش آمده اختلاف است. برخى تصريح به اختصاص به مورد اول كرده‌اند.[3]

حرمت و نجاست فقّاع اختصاص به صورت مست كننده بودن آن ندارد؛ بلكه شامل فقّاعى كه مست كننده نيست نيز مى‌شود.[4]

آب جويى كه امروزه به آن ماء الشعير گفته مى‌شود، پاك و حلال است[5] (ماء الشعير).

[1]جواهر الكلام 6/ 39 ؛ مصباح الهدى 1/ 433 ـ 434

[2] جواهر الكلام 36/ 374 ؛ التنقيح (الطهارة) 2/ 136

[3] مصباح الهدى 1/ 434

[4] جواهر الكلام 6/ 41 ؛ تحرير الوسيلة 2/ 166

[5] العروة الوثقى 1/ 145 ؛ التنقيح (الطهارة) 2/ 139 .

فقاهت

فقاهت: علم به احكام فرعى با استناد به ادله شرعى معتبر.

فقاهت تعبير ديگر از اجتهاد است كه در عصر ائمه معصومين عليهم السّلام و قدما به كار مى‌رفته است و متأخران تعبير اجتهاد را جايگزين آن كرده‌اند[1] واژه