قضاء:مستحب است قاضى براى قضاوت در فضايى باز و فراخ بنشيند تا ارباب رجوع به آسانى به او دسترس داشته باشند.[9]

[1]جواهرالكلام 8/401

[2] 7/351

[3] موسوعة الخوئى 11/ 414

[4] جواهر الكلام 7/ 353 [5]كشف اللثام 10/ 177 ؛ جواهر الكلام 26/ 283 ؛ كتاب الخمس (محقق داماد)/ 380 و 395 ؛ تفصيل الشريعة (الخمس و الانفال)/ 320 ؛ كتاب الصلاة (نائينى) 2/ 4 ـ 5

[6] كشف الغطاء 4/ 549

[7] جواهر الكلام 18/ 412 ـ 413 ؛ المعتمد فى شرح المناسك 4/ 269

[8] منهاج الصالحين (خويى) 2/ 160 ؛ تحريرالوسيلة 1/ 566 و2/ 210

[9] المبسوط 8/ 87 ؛ جواهر الكلام 40/ 73 .

فضله

فضله: سرگين جانوران، بويژه پرندگان.[1]

احكام آن در باب طهارت آمده است.

فضله حيوان حلال گوشت؛ اعم از پرنده و غير پرنده پاك است.[2] فضله حيوان حرام گوشت داراى خون جهنده، حتى به قول مشهور، پرنده حرام گوشت، نجس است(پرنده).[3]

به قول مشهور، فضله حيوان حرام گوشتى كه خون جهنده ندارد پاك است[4] ( حيوان).

[1]فرهنگ بزرگ سخن

[2] ذكرى الشيعة 1/ 117 ؛ جواهر الكلام 5/ 288

[3] فقه الشيعة 2/ 287

[4] جواهر الكلام 5/ 285 ؛ موسوعة الخوئى 2/ 387.

فضولى

فُضولى: متصدى عقد يا ايقاع بدون اجازه مالك تصرف.

فضل در لغت به معناى زياده و جمع آن فضول است. صيغه جمع به معناى مفرد در چيزى كه خيرى در آن نيست نيز به كار رفته است؛ از اين رو، «ى» به آخر آن متصل شده و عنوان فضولى به كسى كه به كار لغو و بيهوده مشغول مى‌باشد، اطلاق گرديده است.[1]

عنوان فضولى در اصطلاح فقه عبارت است از انسان كاملِ متصدى عقد يا ايقاع كه نسبت به متعلق آن دو مالك تصرف نيست. مقصود از كامل، بالغ و عاقل است.

مالك تصرف عبارت است از صاحب مال، در صورتى كه به جهت سفاهت و مانند آن ممنوع از تصرف نباشد و نيز ولىّ و وكيل. بنابر اين، بالغ عاقلى كه نه مالك است و نه ولىّ و نه وكيل از طرف مالك و نه ولىّ او، چنانچه متصدى عقد يا ايقاعى گردد،