[1]كتاب العين و لسان العرب ، واژه « فسد » 2 و 3. المفردات (راغب)، واژه «فسد»

[4] العناوين 2/ 375 ـ 377

[5] 362

[6] القواعد الفقهية (بجنوردى) 2/ 103

[7] جواهر الكلام 27/ 246 [8]مستمسك العروة 13/ 202

[9] الانوار اللوامع 14/ 394 ؛ الدروس الشرعية 2/ 382 ـ 383 ؛ مستند الشيعة 19/ 441

[10] كشف الرموز 2/ 482 ـ 483 ؛ جواهر الكلام 39/ 320 ـ 322

[11] مستند الشيعة 9 / 233 ـ 236

[12] جواهر الكلام 22 / 437

[13] 23/ 59 ؛ كتاب المكاسب 5/ 241

[14] جواهر الكلام 25/ 137 ـ 138

[15] 38/ 299 ـ 300 ؛ مهذب الاحكام 23/ 329

[16] كتاب السرائر 3/ 258 ؛ التنقيح الرائع 4/ 168

[17] موسوعة الخوئى 17/ 235 ؛ مدارك العروة 26/ 132

[18] جواهر الكلام 22 / 322 و 25 / 159 ـ 160 ؛ بلغة الفقيه 3/[271] .

فسخ

فَسخ: برهم زدن قرار داد [= عقد].

فسخ در لغت در معانى نقض، انداختن، فراموش كردن، جدا كردن و جز آن به كار رفته است؛[1] ليكن در اصطلاح فقه، مراد از آن بر هم زدن عقد است.

تفاوت فسخ با انفساخ آن است كه انفساخ عبارت است از به هم خوردن عقد به سببى از اسباب كه فسخ از آن جمله است. بنابر اين، فسخ از اسباب انفساخ (انحلال عقد) است.[2] از احكام آن در بابهايى چون تجارت و نكاح سخن گفته‌اند.

حكم تكليفى: اصل در عقود، لزوم و عدم جواز فسخ آنها است، جز عقودى كه به دليل خاص از اين اصل خارج شده‌اند و جايز مى‌باشند؛ ليكن گاهى فسخ به سببى از اسباب بر عقود لازم نيز عارض مى‌شود.

اسباب فسخ: