عيب جويى: جست و جو از عيب ديگران و
باز گو كردن آن.
صفت عيب جويى از صفات ناپسند است و در روايات متعدد از اين كار نكوهش شده
است. از امير مؤمنان، على عليه السّلام نقل شده است: «در جهالت و نادانى انسان
همين بس كه به عيوب خود جاهل باشد (و آنها را نبيند) و بر مردم به عيبى خرده بگيرد
كه خود گرفتار آن است و نمىتواند از آن رهايى يابد».[1] و نيز از آن حضرت روايت شده
است: «بزرگترين عيب آن است كه بر ديگران به عيبى خرده بگيرى كه همانند آن در تو
وجود دارد».[2] از عنوان ياد شده به مناسبت در باب جهاد و تجارت سخن گفتهاند.
بازگو كردن عيب برادر مؤمن در غياب او، غيبت( غيبت) به شمار رفته و حرام
است و چنانچه آن عيب در او نباشد، مصداق تهمت خواهد بود(بهتان).
مستحب است انسان به اصلاح عيوب خود بپردازد و از عيوب ديگران چشم فروبندد.
رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله در حديثى فرمود: «خوشا به حال كسى كه عيبش او را
از عيوب برادران ايمانى اش بازدارد».[3]
[1]مستدرك الوسائل 11/ 315
[2] وسائل الشيعة 15/ 291
[3] 288 ـ 289 .
عيد
عيد: روز سرور و شادى.
واژه عيد بر گرفته از «عاد، يعود» يا «عادت» در لغت به هر روزى كه مردم در
آن اجتماع كنند اطلاق مىشود. برخى لغويان گفتهاند: علت نام گذارى چنين روزى به
عيد آن است كه هر سال با سرور و شادمانى مجدد باز مىگردد و تكرار مىشود.[1] از
عنوان ياد شده در بابهايى نظير طهارت، صلات، صوم و حج سخن گفتهاند.
شارع مقدس اين روزها را عيد اعلام كرده است: اول شوال( عيد فطر)، دهم
ذيحجه( عيد قربان)، هيجدهم ذيحجه ( عيد غدير) و روز جمعه(جمعه).[2]