باتوجه به مفاد دو نوع روايات يادشده، بحثى پديد آمده كه آيا تحنّك در همه حالات مستحب است يا اسدال و يا اينكه در مواردى خاص تحنّك و در غير آن موارد اسدال استحباب دارد و يا عكس آن؟

برخى ميان تحنّك و اسدال جمع كرده و گفته‌اند: تحنّك رها كردن يك طرف عمامه از زير چانه و انداختن آن بر سينه است نه دور دادن عمامه از زير چانه، همچون كمان. بنابر اين، با اسدال، تحنّك نيز تحقق مى‌يابد.[9]

ساير فقها آن دو را مغاير يكديگر دانسته‌اند. برخى از آنان تحت الحنك را به مواردى خاص؛ يعنى سفر، در پى حاجتى رفتن و نيز هنگام عمامه بر سر نهادن اختصاص داده و در ديگر حالات، اسدال را مستحب دانسته‌اند.[10]

برخى احتمال داده‌اند كه اسدال به حال جنگ و ديگر حالاتى كه در آنها تكبّر و بزرگ نمايى مطلوب است، اختصاص داشته باشد.[11] برخى نيز احتمال داده‌اند كه اسدال به معصومان عليهم السّلام اختصاص داشته باشد.[12] بعضى قائل به تخيير ميان آن دو (تحنّك و اسدال) شده‌اند و نيز احتمال داده‌اند كه استحباب اسدال به موارد مهم اختصاص داشته باشد.[13]

ديگر احكام: پوشيدن لباس سياه مكروه است؛ ليكن عمامه سياه از اين حكم استثنا شده است و مكروه نيست.[14]

مستحب است رنگ عمامه سفيد باشد؛[15] چنان كه مستحب است نمازگزاران براى نماز عيد عمامه سفيد بر سر كنند.[16]

از قطعات مستحب كفن ميّت مرد، عمامه است[17]( تكفين).

عمامه از سَلَب( سَلَب) به شمار مى‌رود و از آنِ رزمنده قاتل خواهد بود.[18] آيا عمامه ميّت جزء حبوه(حبوه) است كه به پسر بزرگ تعلق مى‌گيرد يا نه؟ مسئله اختلافى است.[19] همچنين در اينكه عمامه جزء لباس شهيد است كه با او دفن مى‌شود، يا نه، اختلاف است[20] (شهيد).

از كفارات، كسوه (لباس) است. كسوه شامل عمامه نمى‌شود؛ از اين رو، دادن عمامه به فقير كفايت از كفاره نمى‌كند.[21]