نيكو است و در آيات و روايات فراوان به آن سفارش شده، صبر است. خداوند در قرآن
كريم مىفرمايد: «وَ لَنَبْلُوَنَّكُمْ بِشَىءٍ مِنَ الخَوْفِ و الجُوعِ و نَقْصٍ
مِنَ الأَمْوالِ و الأنْفُسِ و الَّثمَراتِ وَ بَشِّرِ الصَّابِرِينَ الذِينَ
اِذَا أَصَابَتْهُم مُصِيبةٌ قَالُوا إنَّا ِللّهِ و إنّا إلَيْهِ رَاجِعُونَ[3] و
همواره شما را به نوعى از ترس و گرسنگى و زيان مالى و جانى و كمبود محصول
مىآزماييم و صابران را نويد بده؛ كسانى كه چون مصيبتى به آنان رسد گويند: ما از
خداييم و به سوى او بازخواهيم گشت».
امام صادق عليه
السّلام مىفرمايد: «جايگاه صبر نسبت به ايمان، همچون جايگاه سر است نسبت به تن،
كه چون سر برود، تن نيز مىرود، همچنين اگر صبر برود، ايمان هم خواهدرفت»[4]
صبر بر بلاها،
مصيبتها و مرگ خويشاوندان، بويژه فرزند و تأسى جستن به انبيا و اولياى الهى در
مصائب مستحب است[5]
صبر بر طاعت به
انجام دادن واجبات و نيز صبر از معصيت به ترك محرمات، واجب است[6]
[1]مجمع البحرين، واژه «صبر» ؛ مرآة العقول 8/ 120
[2]
الكافى (كلينى) 2/ 91
[3] بقره/ 155 ـ
156
[4] الكافى (كلينى) 2/ 87
[5] تذكرة
الفقهاء 2/ 117 ؛ وسائل الشيعة 3/ 243 و 255 ؛ العروة الوثقى 2 / 125 ؛ توضيح
المسائل مراجع 1 / 347 [6]وسائل الشيعة 15/ 236 .
صبر
صَبِر: شيره بسيار تلخ گياهى از خانواده سوسن، داراى برگهاى
ضخيم و دراز[1]
از آن به
مناسبت در باب صوم نام بردهاند.
سرمه كشيدن بر روزه دار مكروه نمىباشد، مگر
آنكه مزه اش به حلق برسد، مانند سرمه آميخته با صبر[2] (سرمه).
[1]فرهنگ بزرگ سخن
[2] الوسيلة/ 144 ؛ غنية النزوع/ 141 .
صُبره خرمن
صَبى كودك
صحابى
صَحابى: مصاحب رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله.
صحابى منسوب به
«صحابه» و صحابه برگرفته از «صُحبت» به معناى