نوزادى كه قبل از ظهر روز هفتم ولادت مرده، عقيقه كردن از عهده ولىّ او ساقط است، اما اگر بعد از ظهر بميرد، ساقط نمى‌شود.[7]

در استحباب عقيقه تفاوتى ميان نوزاد پسر و دختر نيست.[8]

زمان عقيقه: مستحب است عقيقه در هفتمين روز ولادت نوزاد انجام گيرد.[9]

حيوان عقيقه: عقيقه بايد گوسفند يا گاو و يا شتر باشد. به قول مشهور، مستحب است عقيقه واجد شرايط و صفات قربانى در عيد قربان باشد؛ از اين رو، مستحب است سالم و چاق باشد و سن آن كمتر از پنج سال در شتر، دو سال در گاو، يك سال در بز و هفت ماه در ميش نباشد.[10]

مستحب است براى نوزاد پسر، حيوان نر و براى نوزاد دختر، حيوان ماده عقيقه كنند.[11] چنان كه مستحب است هنگام قربانى كردن، نام نوزاد و پدر او را ببرند و دعاهاى وارد شده را بخوانند.[12]

شكستن استخوانهاى عقيقه كراهت دارد؛ بلكه مستحب است اعضاى آن را به صورت عضو، عضو از هم جدا كنند.[13]

گوشت عقيقه: خوردن گوشت عقيقه بر خانواده نوزاد، بويژه مادر مكروه است.[14] مستحب است يك ران و پاى عقيقه يا يك چهارم آن را به قابله بدهند، مگر آنكه قابله از اعضاى خانواده باشد كه در اين صورت استحباب ندارد. در صورت عدم وجود قابله، مستحب است آن مقدار در اختيار مادر قرار گيرد تا به هركس كه مى‌خواهد بدهد. و اگر قابله يهودى باشد كه از قربانى مسلمانان نمى‌خورد، قيمت يك چهارم عقيقه را به وى بدهند.[15]

برخى گفته‌اند: مستحب است يك سوم يا يك چهارم عقيقه به قابله داده شود و افضل آن است كه اين مقدار در بردارنده پا و ران گوسفند باشد.[16]

مستحب است باقى مانده عقيقه را ميان مؤمنان توزيع كنند. افضل آن است كه گوشت عقيقه را بپزند و با آن دست كم ده نفر مؤمن را اطعام كنند و هر چه تعداد بيشتر باشد بهتر است؛ چنان كه مستحب است دعوت شدگان پس از صرف غذا براى نوزاد دعا كنند.[17]