عصرَيْن ظهرين

عُصعُص بعصوص

عصفر

عُصفُر: گل رنگ؛ گل كاژيره.

عصفر عبارت است از گل زرد يا ارغوانى كه در بردارنده مواد رنگى است. گياه اين گل، يك ساله و خود رو يا كاشتنى و داراى برگهاى خاردار است.[1]

از آن به مناسبت در باب صلات و حج نام برده‌اند.

نماز گزاردن در جامه رنگ‌آميزى شده به عصفر مكروه است؛[2] چنان كه احرام بستن( احرام) در آن و هر جامه‌اى كه به سبب رنگش موجب شهرت و جلب نظر گردد، نيز مكروه است. البته برخى گفته‌اند: كراهت آن نزد فقها اختصاص به صورت سير بودن رنگ آن دارد. بنابر اين، چنانچه رنگش سير (پر رنگ) نباشد، كراهت ندارد.[3]

[1]لغت نامه دهخدا

[2] جواهر الكلام 8/ 235 ؛ العروة الوثقى 2/ 358

[3] تذكرة الفقهاء 7/ 240 ؛ جواهر الكلام 18/ 424 ـ 425 .

عصمت

عصمت: ملكه‌اى ربانى، بازدارنده از گناه و لغزش.

عصمت در لغت به معناى منع (بازداشتن) آمده[1] و در اصطلاح عبارت است از لطف خدا بر بنده كه مانع ترك واجبات و ارتكاب محرمات مى‌گردد، بدون آنكه از او سلب قدرت كند.[2]

عصمت در حقيقت ملكه‌اى ربانى است كه مانع ارتكاب معصيت و ميل به گناه، با قدرت بر آن مى‌شود.[3] از آن در باب اعتقادات برخى كتب فقهى و نيز باب حدود سخن گفته‌اند.

عصمت پيامبران و جانشينان آنان: از ضروريات مكتب شيعه دوازده امامى، اعتقاد به معصوم بودن پيامبران و جانشينان ايشان است. چنان كه از ضروريات مكتب شيعه اعتقاد به معصوم بودن دوازده امام عليهم السّلام و حضرت صديقه كبرى، فاطمه زهرا عليها السّلام است. خداى تعالى در آيه تطهير با صراحت به عصمت ايشان شهادت داده است.[4]