مستحب است خطيب جمعه هنگام ايراد خطبه بر چيزى همچون عصا و شمشير (سلاح) تكيه كند.[1]

از مستحبات سفر همراه داشتن عصا از چوب بادام تلخ است.[2]

براى كسى كه در جاى آمد و شد مردم نماز مى‌گزارد يا كسى روبه روى او قرار دارد، مستحب است بين خود و آنان حايلى همچون عصا و تسبيح قرار دهد (ستره).

زمين با شرايطى ته پا و كفش را با راه رفتن بر آن پاك مى‌كند؛ ليكن پاك شدن ته عصاى نجس و مانند آن محل اختلاف است.[4]

[1]جواهر الكلام 11/ 331 ؛ توضيح المسائل مراجع 1/ 851

[2] جواهر الكلام 18/ 163

[3] 8/ 399 ـ 401

[4] الحدائق الناضرة 5/ 455 ـ 456 ؛ العروة الوثقى 1/ 248 .

عصبانيت غضب

عَصَبه تعصيب

عصبيّت

عصبيّت: جانبدارى يا دشمنى شديد.

عصبيّت عبارت است از طرفدارى و هواخواهى يا دشمنى شديد نسبت به شخص، گروه و يا امرى. از آن به مناسبت در باب امر به معروف و نهى از منكر و شهادات سخن گفته‌اند.

در روايات بسيارى از تعصب ورزيدن نهى شده است. در حديثى از امام صادق عليه السّلام آمده است: «كسى كه تعصب بورزد يا ديگرى به نفع او تعصب ورزد [و او نيز بدان خشنود باشد] ريسمان ايمان از گردنش گشوده [و از قلمرو ايمان خارج] مى‌شود».[1] از اين رو، عصبيّت حرام است.[2]

مقصود از عصبيّت حرام و ناپسند، جانبدارى از اعضاى خانواده، ياران و يا قبيله و حزب خود در ظلم و باطل و يا لجاجت در باطل از آن جهت كه آيين او يا آيين پدران و يا خانواده‌اش هست، مى‌باشد. بنابر اين، تعصب در آيين حق و حمايت از آن و نيز حمايت فرد از خانواده يا قبيله خود براى دفع ستم از آنان، امرى پسنديده است[3] در حديثى از امام سجاد عليه السّلام بدين مضمون آمده است: