responsiveMenu
فرمت PDF شناسنامه فهرست
   ««صفحه‌اول    «صفحه‌قبلی
   جلد :
صفحه‌بعدی»    صفحه‌آخر»»   
   ««اول    «قبلی
   جلد :
بعدی»    آخر»»   
نام کتاب : فرهنگ فقه فارسي نویسنده : موسسه دائرة المعارف الفقه الاسلامي    جلد : 5  صفحه : 389
«محبت انسان نسبت به قبيله‌اش مصداق عصبيّت نيست. عصبيّت آن است كه فردى، افراد بد قبيله خود را بهتر از افراد خوب ديگر قبايل بداند و يا اينكه قبيله‌اش را بر ستمگرى يارى رساند»[4]


[1]وسائل الشيعة 15/ 370

[2] جواهر الكلام 41/ 60

[3] مرآة العقول 10/ 173 ـ 174

[4] وسائل الشيعة 15/ 373 .

عصر

عصر: فاصله زمانى بين زوال خورشيد تا غروب آن/ بخش پايانى روز/ فشردن( فشار).

عصر به زمان بين زوال خورشيد تا غروب آن و نيز بر آخر روز اطلاق شده است.[1] مراد فقها از عصر در نماز عصر، زمان پس از زوال خورشيد است. از آن در بابهاى طهارت، صلات، صوم، حج و نكاح سخن گفته‌اند.

طهارت: به قول مشهور، وقت غسل جمعه تا زوال خورشيد روز جمعه است.[2] گروهى گفته‌اند: كسى كه پيش از زوال غسل نكرده، احتياط آن است كه پس از زوال تا عصر (آخر روز) بدون نيّت ادا و قضا غسل كند.[3]

زيارت اهل قبور در عصر پنج شنبه مستحب است.[4]

صلات: با زوال خورشيد( زوال) وقت نماز ظهر و عصر فرا مى‌رسد؛ ليكن از اول وقت به اندازه خواندن نماز ظهر اختصاص به نماز ظهر و از آخر وقت به مقدار خواندن نماز عصر، اختصاص به نماز عصر دارد. مدت باقى مانده، مشترك ميان نماز ظهر و عصر است.[5]

به قول مشهور، وقت فضيلت نماز عصر از زمان رسيدن سايه شاخص به اندازه آن تا زمان دو برابر شدن آن، امتداد دارد[6]( نماز عصر).

خوابيدن در عصر كراهت دارد.[7]

صوم: در اينكه وقت نيّت روزه مستحب تا زوال است يا تا بعد از عصر (قبل از غروب) امتداد دارد، اختلاف است.[8]

مستحب است انسان در روز عاشورا تا عصر، بدون قصد روزه از خوردن و آشاميدن بپرهيزد و بعد از عصر چيزى بخورد[9]( عاشورا).

نام کتاب : فرهنگ فقه فارسي نویسنده : موسسه دائرة المعارف الفقه الاسلامي    جلد : 5  صفحه : 389
   ««صفحه‌اول    «صفحه‌قبلی
   جلد :
صفحه‌بعدی»    صفحه‌آخر»»   
   ««اول    «قبلی
   جلد :
بعدی»    آخر»»   
فرمت PDF شناسنامه فهرست