[1]مجمع البحرين، واژه «عزم»

[2] فقه الامام جعفر الصادق 1/ 127 ؛ مهذب الاحكام 12/ 221 .

عَسَب الفحل عسيب الفحل

عُسر و حرج؛ قاعده قاعده عسر و حرج

عُسفان نماز عسفان

عسل

عسل: شهد زنبور عسل.

از احكام مرتبط با آن در بابهاى طهارت، خمس، زكات، تجارت، نكاح و اطعمه و اشربه سخن گفته‌اند.

قرآن كريم از عسل به عنوان شفا و درمان براى مردم ياد مى‌كند.[1] در روايات بسيارى نيز از عسل به عنوان دارويى شفا بخش براى هر دردى نام برده شده است.[2]

برخى قدما خمس را در عسل واجب ندانسته‌اند؛[3] ليكن به قول مشهور، خمس در عسل به دست آمده از راه كسب، مانند عسل به دست آمده از كوهستان، واجب است.[4] از برخى قدما وجوب زكات در عسل فراهم آمده از زمين عشريه( زمين عشريه) نقل شده است.[5]

چنانچه عسل به بيع سلف( بيع سلف) فروخته شود، بايد مشخصات آن از جهت منطقه، زمان و رنگ، در معامله ذكر شود و اگر بدون قيد و شرط معامله شود، بايد عسل صاف و بدون موم تحويل خريدار گردد.[6]

به تصريح برخى، مستحب است مقدارى عسل براى زنبوران عسل در كندو گذاشته شود و در صورت نياز زنبورها به عسل براى تغذيه، مانند فصل زمستان، باقى گذاشتن واجب است. مستحب است مقدارى بيش از حدّ نياز باقى بگذارد، مگر آنكه براى زنبورها زيان داشته باشد.[7]

باز كردن كام نوزاد با آب فرات و در صورت دسترس نداشتن به آن با آب شيرين (خالصِ غير شور) مستحب است و چنانچه جز آب شور يافت نشود، مقدارى خرما يا عسل در آن قرار داده و كام نوزاد با آن باز مى‌شود[8] (تحنيك).

از مايعات مست كننده «بِتع» است كه از عسل گرفته مى‌شود[9]( مُسكر).