تلقين شهادتين و امامت ائمّه عليهم السّلام به محتضر(-->احتضار)مستحب است(7)(--> تلقين). چنان كه مستحب است بر كفن ميّت(8)و جريدتين(9)(--> جريدتين)نام ميّت و اينكه او به شهادتين اعتراف مى‌كند، نوشته شود.

از واجبات نماز ميّت به قول مشهورگفتن شهادتين پس از تكبير اول است. قول مقابل مشهور استحباب آن است(10)(-->نماز ميّت).

گفتن شهادتين در خطبه نماز جمعه براى خطيب مستحب است. وجوب شهادت به رسالت پيامبر صلّى اللّه‌ عليه و آله در خطبه نخست، به ظاهر كلام برخى قدما نسبت داده شده است.(11)

از آداب تجارت، گفتن شهادتين هنگام استقرار در محل كسب است.(12)

شهر --> بلد

شهرت

شهرت: شيوع نقل روايت و يا استناد به روايت يا فتوايى/ انگشت نما شدن/ شياع و استفاضه( -->استفاضه).

از شهرت به معناى اول در اصول فقه، مبحث حجت سخن رفته است. اين نوع شهرت سه گونه است:

1. شهرت روايى؛ يعنى نقل روايت توسط راويان متعدد و بسيار كه تعدادشان به حدّ تواتر نرسيده است. به چنين روايتى «حديث مشهور» گويند. مقابل آن، حديث شاذ( -->حديث شاذ)قرار دارد.(1)

شهرت روايى از اسباب حصول اطمينان به صدور روايت از معصوم عليه السّلام است. از اين رو، شهرت روايى جبران كننده ضعف سندى روايت بوده، آن را در رديف روايت قوى و معتبر قرار مى‌دهد.(2)ضمن آنكه از اسباب ترجيح روايت نيز شمرده مى‌شود. بنابر اين، در جايى كه مضمون دو روايت با يكديگر متعارض است، چنانچه يكى از آن دو، مشهور و ديگرى شاذ باشد، روايت مشهور مقدم مى‌شود.(3)البته برخى،

• (1)أصول الفقه 2/ 145 و 221 ؛ دروس فى علم الأصول 3/133 ؛ مصباح الأصول 2/141
• (10)جواهر الكلام 12/ 40 ؛ التنقيح (الصلاة) 9/ 75
• (11)جواهر الكلام 11/ 216 ؛ كشف الغطاء 3/ 255 ؛ ذخيرة المعاد/ 299
• (12)جواهر الكلام 22/ 452 .
• (2)أجود التقريرات 3/ 276 ـ 277
• (3)نهاية الأفكار 3/ 99 ؛ أصول الفقه 2/ 145
• (7)4/ 14
• (8)224
• (9)العروة الوثقى 2 / 85