مذهب شافعى به لحاظ زمانى، سومين مذهب از مذاهب چهارگانه اهل سنّت است و پيروان و اصحاب آن را چون اصحاب مالك(-->مالكى)«اهل حديث» مىخوانند.
شافعى هرچند دانش آموخته مكتب مالك است، ليكن پس از زمانى، خود مذهبى خاص پديد آورد.(1)مبناى او در استنباط احكام، عمل به قرآن، سنّت (روايات نقل شده از پيامبر صلّى اللّه عليه و آله)، اجماع(--> اجماع)و قياس(--> قياس)بود. وى در اين راستا نه به قول صحابه رجوع مىكرد و نه استحسان(--> استحسان)را مىپذيرفت.(2)
شاكى --> دعو
شام
شام: نام سرزمينى كه در گذشته، شامل اردن، سوريه، لبنان و فلسطين مىشد/ غذايى كه در شب مىخورند.
از شام به معناى نخست در باب صلات و جهاد سخن گفتهاند.
قبله مردم شام:قبله كسانى كه از مكّه دورند، جهت كعبه است. بنابر اين، مردم هر منطقهاى به سمت يكى از اركان كعبه كه در جهت آنان واقع شده، توجه مىكنند. جهت قبله مردم شام، ركن شامى (ركن غربى) كعبه است.(1)
فقها جهت دستيابى مردم شام به قبله نشانههايى بيان كردهاند، از جمله: قرار دادن «بنات النعش»(--> بنات نعش)، هنگام غايب شدن (نهايت پايين آمدن آنها به سمت مغرب) در پشت گوش راست و قرار دادن ستاره جُدَى( -->جُدى)هنگام طلوع (اوج ارتفاع آن) و هنگام غروب (پايينترين وضعيت آن در افق) پشت شانه چپ.(2)
سرزمين شام:در چگونگى فتح سرزمين شام توسط سپاهيان اسلام، برخى گفتهاند: حَلَب، حِمى، حِمْص و طرابلس با صلح فتح شدهاند؛ ليكن دمشق از يك سمت با قهر و غلبه و از سمتى ديگر با صلح فتح گرديده است؛ بدين گونه كه مردم ناحيهاى از دمشق از فرمانده سپاه اسلام در آن ناحيه تقاضاى صلح كردند