عبادات، همچون طهارت، صلات، صوم و حج و غير عبادات، از قبيل نذر و قسم سخن گفته‌اند.

جايگاه زمان:جايگاه زمان در شريعت مقدس متفاوت است. زمان گاه وقت اداى فرايضى قرار گرفته است، مانند اوقات معينى كه براى اداى نمازهاى يوميه قرار داده شده است(--> وقت)يا ماههاى حج(--> ماههاى حج)كه ظرف به جا آوردن مناسك حج قرار داده شده است. و گاه شرط ركنى برخى عبادات واقع شده است، مانند روزه كه به جا آوردن آن در روز شرط ركنى آن است. چنان كه زمانهايى خاص همچون ماههاى رجب، شعبان، رمضان و روزهاى عيد غدير، فطر و قربان و جمعه و عرفه از شرافت و فضيلت خاصى برخوردار و به اعمال و عباداتى چون غسل، نماز، روزه، دعا و صدقه دادن اختصاص يافته‌اند و ارتكاب گناه در آنها موجب افزايش عقوبت است. همچنين ديه در ماههاى حرام(--> ماههاى حرام)افزايش مى‌يابد(--> ديات).

زمان و عبادات:تكاليف عبادى به لحاظ محدود بودن زمان به جا آوردن آنهاو محدود نبودن، به موقت و مطلق تقسيم مى‌شوند. عبادتهاى موقت، تنها در ظرف زمانى تعيين شده از سوى شارع مقدس به جا آورده مى‌شوند، مانند نمازهاى پنج گانه شبانه روز. اين نوع عبادات دو گونه‌اند: زيرا وقتى كه براى به جا آوردن آنها تعيين شده يا موسّع است يا مضيّق. موسّع بدين معنا است كه مدت زمان تعيين شده بيش از مقدار وقتى است كه عبادت بدان نياز دارد و در نتيجه انجام دادن عملى ديگر از جنس آن در آن وقت، امكان‌پذير است، مانند اوقات نمازهاى يوميّه كه مكلّف فرصت خواندن نماز مستحب و قضا را نيز در آن اوقات دارد. مضيّق بدين معنا است كه وقت تعيين شده تنها به مقدار به جا آوردن همان عبادت است و گزاردن عبادتى ديگر از همان سنخ در آن زمان امكان‌پذير نيست، مانند ماه رمضان كه در روز آن تنها گرفتن روزه ماه رمضان امكان‌پذير است نه روزه‌اى ديگر.