2. «تفصيل وسائل الشيعة الى تحصيل مسائل الشريعة» معروف به «وسائل الشيعة» تأليف محمد بن حسن حرّ عاملى (م 1104 هـ . ق) كه دربردارنده احاديث فقهى موجود در كتب اربعه و افزون بر هفتاد كتاب حديثى ديگر است و از جهت اشتمال بر عمده احاديث فقهى شيعه، از جوامع بى نظير اين دوره به شمار مى‌رود.

3. «بحار الانوار الجامعة لدرر اخبار الائمّة الاطهار» تأليف محمدباقر مجلسى (م 1110 هـ . ق) كه مفصل‌ترين جامع حديثى شيعه در موضوعات مختلف تاريخى، فقهى، اخلاقى و اعتقادى است.

4. «مستدرك الوسائل و مستنبط المسائل» نگاشته ميرزا حسين نورى (م 1320 هـ . ق) ـ چنان كه از نامش پيدا است ـ احاديث بر جاى مانده از وسائل الشيعة را گردآورى كرده است.

5 . «عوالم العلوم والمعارف والاحوال فى الآيات و الاخبار و الاقوال» تأليف عبداللّه‌ بن نوراللّه‌ بحرانى (م 1130 هـ . ق) از شاگردان محمد باقر مجلسى.

6 . «جامع احاديث الشيعة فى احكام الشريعة» كه زير نظر آيت اللّه‌ سيد حسين طباطبايى بروجردى (م 1380 هـ . ق) و همكارى جمعى از شاگردان ايشان بويژه شيخ اسماعيل معزى ملايرى فراهم آمده است. اين كتاب، آخرين و مفصل‌ترين جامع حديثى فقه شيعه است كه متضمن احاديث وسائل الشيعة و مستدرك الوسائل مى‌باشد. علاوه بر آن، آيات مربوط به احكام و آن تعداد از روايات فقهى كه از دو كتاب ياد شده جا افتاده، در اين جامع ارزشمند تدارك شده است. استخراج احاديث از منابع مرجع و كهن و نيز ساماندهى و باب بندى جديد احاديث از ويژگيهاى اين مجموعه ارزشمند است.(1)

جامع كوفه-->مسجد كوفه

جامع؛ مسجد-->مسجد جامع

جامه-->لباس

• (1)مصادر الفقه الاسلامى و منابعه/ 358 و 360 ـ 368 ؛ تاريخ الفقه الاسلامى و ادواره/ 413 ؛ دانشنامه جهان اسلام 9/ 345.