دستهايش را تا محاذى نرمى گوش يا صورت يا فرورفتگى گلو (موضع نحر) بالا ببرد.(8)مشهور آن است كه تكبير، هم‌زمان با بالابردن دستها آغاز گردد و با پايان يافتن رفع، پايان يابد؛ سپس دستها به پايين انداخته شود.(9)برخى گفته‌اند: جايگاه تكبير به مقتضاى نصوص، بعد از تحقق كامل رفع دست است.(10)

از ديگر مستحبات تكبير، چسبيده بودن انگشتان ـ جز انگشت شصت ـ به يكديگر و رو به قبله بودن كف دستها است.(11)در استحباب باز يا چسبيده بودن انگشت شصت (ابهام)، اختلاف است.(12)بالاتر بردن دست از گوش مكروه است؛ بلكه به برخى قدما ـ بر حسب ظاهر كلمات آنان ـ قول به حرمت نسبت داده شده است.(13)

در سجده تلاوت، سهو و شكر:تكبير در سجده تلاوت آياتى كه سجده واجب دارند(-->آيات سجده)قبل از سجده استحباب ندارد؛ ليكن بعد از سر برداشتن از سجده مستحب است. وجوب آن به ظاهر كلمات برخى و احتمال كلمات برخى ديگر نسبت داده شده است. هرچند احتمال قوى داده شده كه مراد همه، استحباب باشد.(14)

تكبير بعد از نيّت و قبل از رفتن به سجده، در سجده سهو(-->سجده سهو)بنابر مشهور مستحب است.(15)برخى به استحباب تكبير قبل از سجده شكر(-->سجده شكر)و بعد از سر برداشتن از آن تصريح كرده‌اند.(16)

در نماز باران:مستحب است نمازگزاران در نماز استسقاء(-->نماز باران)بسيار تكبير گويند؛(17)چنان‌كه مستحب است امام جماعت بعد از نماز، بر فراز منبر، رو به قبله و با صداى بلند صد بار تكبير بگويد.(18)

در عيدَيْن:بنابر مشهور گفتن تكبير در عيد فطر و قربان با كيفيتى كه وارد شده مستحب است.(19)جايگاه آن در عيد فطر پس از نماز مغرب و نيز عشا در شب عيد، و پس از نماز صبح و نماز عيد در روز عيد مى‌باشد. در غير مواقع چهارگانه يادشده بنابر مشهور، تكبير مشروعيت ندارد.(20)جايگاه تكبير در

• (10)مستمسك العروة 6/ 85 ؛ العروة الوثقى (و حواشى) 1/ 631
• (11)مستمسك العروة 6/ 86
• (12)جواهر الكلام 9/ 236 ـ 237 ؛ العروة الوثقى 1/ 631
• (13)جواهر الكلام 9/ 232
• (14)10/ 224 ـ 225
• (15)12/ 442 و 447 ـ 448
• (16)10/ 245
• (17)12/ 137
• (18)146
• (19)11/ 378 و 382
• (20)381
• (8)9/ 229 ـ 233 ؛ مستمسك العروة 6/ 82 ـ 85
• (9)جواهر الكلام 9/ 235