امروزه آب دوش و شير جايگزين حوضچههاى قديم شده و همان احكام را دارد. از آن در باب طهارت بحث شده است.
آب حمّام متّصل به منبع، در نجس نشدن با ملاقات نجاست ـ جز در صورت تغيير بو، رنگ يا مزه(--> تغيّر)ـ حكم آب جارى(--> آب جارى)را دارد؛ ليكن در اينكه شرط است منبع يا مجموع آب منبع و آب حوض يا به اضافه آب داخل لوله به قدر كرّ(--> آب كرّ)باشد يا كرّ بودن اصلا شرط نيست، اختلاف است. قول اول به اكثر، بلكه مشهور نسبت داده شده است.
آب حمّام در صورت نجس شدن، با اتّصال به منبع و آميخته شدن آب منبع با آب نجس و زوال تغيّر ـ به شرط كرّ بودنِ منبع ـ پاك مىشود. در حصول طهارت به مجرّد زوال تغيّر بدون آميخته شدن، اختلاف است.(1)
آب خالص
آب خالص: آب غير آميخته با چيزى ديگر.
حكم آن در باب طهارت آمده است.
يكى از غسلهاى سه گانه ميّت(--> غسل ميّت)غسل با آب خالص است(1)كه از آن به «آب قراح» تعبير مىشود و مراد از آن آبى است كه با سدر(--> سدر)يا كافور(--> كافور)مخلوط نباشد.
اگر سدر و كافور پيدا نشود،(2)يا استعمال آن از نظر شرع ممنوع باشد ـ همچون ميّت مُحرم(--> احرام)كه غسل دادن او با آب مخلوط به كافور جايز نيست(3)ـ به جاى غسل با آب سدر و كافور با آب خالص غسل داده مىشود.