احكام آن در بابهاى طهارت، صلات، صوم و اطعمه و اشربه آمده است.
تكليفى:فرو بردن بزاق براى روزهدار جايز است.(1)بيرون انداختن آب دهان در حال نماز،(2)انداختن آن در مسجد،(3)پاك كردن آيات قرآن(4)و تر كردن نخهاى مورد نياز جهت دوختن كفن، با آب دهان(5)كراهت دارد. در حلّيت يا حرمت خوردن بزاق ديگرى اختلاف است.(6)
وضعى:آب دهان مسلمان پاك و آب دهان كافر(7)و حيوانات نجس العين (سگ و خوك) نجس است. بنابر قول برخى، ظرفى كه با آب دهان سگ نجس شده، بايد پيش از شستن خاك مال گردد.(8)نماز در لباسى كه آغشته به آب دهان حيوان حرام گوشت باشد، باطل است.(9)
روزه با فروبردن بزاقِ خارج شده از فضاى دهان يا بزاق ديگرى در صورت مستهلك نشدن(--> استهلاك)آن در آب دهان روزهدار، باطل مىشود.(10)با خوردن چيز نجس، آب دهان نجس نمىشود، از اينرو، اگر پس از خوردن آن، بزاق با لباس يا بدن تماس پيدا كند موجب نجس شدن آن نمىگردد، مگر آنكه اجزاى نجس با آن باشد.(11)
آب راكد
آب راكد: آب ثابت، مقابل آب جارى.
از آن در باب طهارت بحث شده است.
آب راكد اگر به اندازه كرّ باشد، آب كرّ به شمار آمده و احكام آن را دارد(--> آب كرّ)و اگر كمتر از آن باشد، آب قليل به شمار مىآيد و احكام آن را دارد(1)(--> آب قليل)، مگر آنكه به منبع كرّ يا آب جارى متّصل باشد كه در اين صورت، همچون آب جارى(--> آب جارى)با ملاقات نجاست، نجس نمىشود.(2)ادرار كردن در آب، بويژه آب راكد، مكروه است.(3)