در مقام توبه و آمرزش خواهى، بكار مى‌بريم، با آموزش و فراگيرى از خداوند و تربيت شدگان او باشد تا بهترين خاصيت و فايده را داشته باشد.

[2] - استفاده ديگرى كه از دعاى حضرت مى‌شود، اينكه مقدمه توبه و استغفار، اعتراف به خطا و گناه مى‌باشد و بهترين حالت خطاكار در آمرزش‌طلبى و معذرت خواهى اين است كه اعتراف صريح به خطا و اشتباه خود داشته باشد و خود را مقّصر، زيانكار و ستمگر به حساب بياورد تا زمينه قبولى توبه و عفو او فراهم شود؛ همانطور كه حضرت آدم عليه السلام و حوّابا وجود نهى خداوند كه فرمود: (لا تَقْرَبا هذِهِ اَلشَّجَرَةَ فَتَكُونا مِنَ اَلظّالِمِينَ‌؛[1]نزديك نشويد به اين درخت كه اگر نزديك شويد از ستمكاران مى‌باشيد)، بعد از وسوسه شيطان و تناول از درخت و محروميت از بهشت، به خطاى خود و ظلم به نفس، اعتراف نمودند و مغفرت خواستند و خداوند توبۀ آنها را پذيرفت.

اميرالمؤمنين عليه السلام مى‌فرمايند: «فَقَدْ جَعَلْتُ الْإِقْرارَ بِالذَّنْبِ إِلَيْكَ وَسيلَتي؛2پس به راستى اقرار به گناهانم را وسيلۀ خود براى عفو تو قرار دادم.»

[1]- اعراف / 18

[2]- شيخ عباس قمى، مفاتيح الجنان، مناجات شعبانيه اميرالمؤمنين عليه السلام.