به داشتن لباس تقوى و نپذيرفتن فريب شيطان سفارش مى‌فرمايد.[1]

دعاى آدم و حوّا

دعاى حضرت آدم و حوّا مربوط است به معذرت خواهى و توبه آنها از خطا و ترك اولى نسبت به نزديكى به شجره ممنوعه و خوردن از آن كه خداوند مى‌فرمايد:

1 - (فَتَلَقّى آدَمُ مِنْ رَبِّهِ كَلِماتٍ فَتابَ عَلَيْهِ إِنَّهُ هُوَ اَلتَّوّابُ اَلرَّحِيمُ‌؛[2]سپس آدم از خداى خود كلماتى آموخت (آن كلمات سبب پذيرفتن توبۀ او گرديد) كه خداوند توبه‌پذير و مهربان است.) حضرت آدم عليه السلام كلماتى را از پروردگار دريافت كرد كه موجب پذيرش توبه او شد، زيرا خداوند بسيار توبه‌پذير و مهربان است. در اينكه كلماتى كه خداوند به حضرت آدم و حوّا آموخت و سبب قبولى توبه و نجات آنها شد، چه بوده است، بين اهل تفسير اختلاف است.

بعضى گفته‌اند همان آيه بيست و سوم سوره اعراف است كه مى‌فرمايد:

(قالا رَبَّنا ظَلَمْنا أَنْفُسَنا وَ إِنْ لَمْ تَغْفِرْ لَنا وَ تَرْحَمْنا لَنَكُونَنَّ مِنَ اَلْخاسِرِينَ‌؛[3]گفتند خدايا ما بر خويش ستم كرديم و اگر ما را نبخشى و رأفت و ترحّم نكنى، هر آينه ما از زيان كاران خواهيم بود.) از امام باقر عليه السلام روايت شد كه آن كلمات عبارت بودند از: «أَللّهُمَّ لا إِلهَ إِلاّ أَنْتَ سُبْحانَكَ وَبِحَمْدِكَ رَبِّ إِنّي ظَلَمْتُ نَفْسي فَاغْفِرْلي إِنّكَ خَيْرُ الْغافِرينَ أَللّهُمَّ لا إِلهَ إِلاّ أَنْتَ سُبْحانَكَ وَبِحَمْدِكَ رَبِّ إِنّي ظَلَمْتُ نَفْسي فَارْحَمْني إِنَّكَ خَيْرُ الرّاحِمينَ‌، أَللّهُمَّ لا إِلهَ إِلاّ أَنْتَ سُبْحانَكَ وَبِحَمْدِكَ رَبِّ إِنّي ظَلَمْتُ نَفْسي فَتُبْ عَلَيَّ إِنَّكَ أَنْتَ التَّوّابُ الرَّحيم[4]؛ خدايا معبودى

[1]سوره اعراف، مضمون آيات 11 تا 27.

[2]- بقره / 36

[3]- اعراف / 23

[4]- ابوعلى فضل بن حسن طبرسى، مجمع البيان، ج 1، چاپ سوم، تهران: احياء الثرات، ذيل آيه 37 بقره.