(فَوَلِّ وَجْهَكَ شَطْرَ اَلْمَسْجِدِ اَلْحَرامِ وَ حَيْثُ ما كُنْتُمْ فَوَلُّوا وُجُوهَكُمْ شَطْرَهُ‌؛[1]پس روى خود را به جانب مسجد الحرام كن و هرجا باشيد روى خود را به جانب آن بگردانيد).

(وَ إِنَّ اَلَّذِينَ أُوتُوا اَلْكِتابَ لَيَعْلَمُونَ أَنَّهُ اَلْحَقُّ مِنْ رَبِّهِمْ وَ مَا اَللّهُ بِغافِلٍ عَمّا يَعْمَلُونَ‌؛[2]و كسانى كه كتاب آسمانى به آنها داده شده اهل كتاب بخوبى مى‌دانند اين فرمان حقى است كه از ناحيه پروردگار صادر شده (كه پيامبر به دو قبله نماز مى‌خواند) و خداوند از اعمال آن‌ها (در مخفى داشتن آيات) غافل نيست).

زبان حال و ميل باطنى پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم

دعا و درخواست يا به گفتار است و يا به زبان حال، گاهى مصلحت در آن است كه شخص خواسته خود را بيان كند و به زبان بياورد كه نوع دعاهاى رسمى از اين قبيل است اما بعضى اوقات مصلحت ايجاب مى‌كند انسان حاجت خود را به زبان نياورد. بقول ملاى رومى: قومى مى‌شناسم از اولياء دهانشان بسته باشد از دعا

تغيير قبله يكى از نشانه‌هاى پيامبرى حضرت محمد (ص) بود و در كتب آسمانى پيشين ذكر شده بود كه پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم «يُصَلّي اِلَى الْقِبَْلتَيْنِ‌» به دو قبله نماز مى‌خواند و تحويل قبله به حضرت وعده داده شده بود از اين جهت حضرت در انتظار وحى روز شمارى مى‌كرد و بدون اينكه تقاضاى تغيير قبله را به زبان بياورد بطرف آسمان نگاه مى‌كرد مرحوم طبرسى در مجمع البيان مى‌نويسد:

«حضرت از عبادت بسوى بيت المقدس اكراه داشت و در دل آرزو مى‌كرد كعبه قبله باشد امّا اين را رسماً از خدا درخواست نمى‌كرد براى اينكه براى انبيا شايسته نيست قبل از اينكه خداوند اجازه درخواست چيزى را به آنها بدهد آنرا مسئلت كنند زيرا ممكن است برآورده شدن آن مصلحت نباشد.»[3]

[1]- بقره / 144.

[2]- بقره / 144.

[3]- ابوعلى فضل بن حسن طبرسى، مجمع البيان، ج 1، پيشين، ص 227.