و در مدتى كه مسلمانان بطرف بيت المقدس نماز مى‌خواندند مورد سرزنش يهود قرار داشتند و به مسلمانان مى‌گفتند شما از خود استقلال نداريد و به سوى قبلۀ ما نماز مى‌خوانيد و اين دليل بر آن است كه ما بر حقيم مگر مى‌شود محّمد با دين ما مخالفت كند و از قبله ما پيروى نمايد! و اين گفتگوها و سرزنشها براى پيامبر اسلام و مسلمانان ناگوار بود، آنها از يكسو مطيع فرمان خداوند بودند و از سوى ديگر طعنه‌هاى يهود آنان را آزار مى‌داد براى همين جهت پيامبر شبها به اطراف آسمان مى‌نگريست و گويا در انتظار وحى الهى بود.

«قابل توجه است كه در زمان ابراهيم عليه السلام و بعد از آن اهل توحيد به طرف كعبه نماز مى‌خواندند اما بعد از اينكه رفته رفته بت پرستها بتهايى را به كعبه بردند و آنها را در خانه خدا قرار دادند و قبلگاه اهل توحيد را به كانون بتها تبديل كردند. مسلمانان موقتاً دستور داده شدند به سوى بيت المقدس نماز بخوانند و به اين ترتيب صفوف خود را از مشركان جدا كنند»[1]

ولى هنگامى كه مسلمانان به مدينه هجرت كردند و براى خود تشكيل حكومت دادند با توجه به كار شكنى‌ها و تبليغات مسموم جامعه يهود ضرورتى نداشت به قبله مشترك باقى بمانند و از طرفى خانه خدا از لوث بتها پاك شده بود و كعبه كه به دست ابراهيم تعمير شده بود مورد تعظيم و احترام جامعه عرب قرار داشت و تبديل قبله يكى از مظاهر فاصله‌گيرى و دورى از يهود و باعث جلب توجه و دعوت اعراب به دين اسلام بود و براى مسلمانان استقلال دينى و اعتقادى به حساب مى‌آمد لذا خواسته پيامبر برآمده شده و به امر پروردگار به سوى كعبه كه قديمى‌ترين مركز توحيد و پر سابقه‌ترين كانون انبيا بود، بازگشتند و اين در وقتى بود كه خطاب آمد:

[1]- جمعى از نويسندگان، تفسير نمونه، ج 1، پيشين، ذيل آيه 143 س بقره