حضرت يونس عليه السلام

حضرت يونس يكى از پيامبران بزرگ الهى است كه سوره دهم بنام وى مى‌باشد و مجموعاً در شش سوره نام وى ذكر شده (يونس 98، انبيا 88، صافات 139-148، سورۀ ن 48-50 و سوره انعام و نساء) سى سال از عمر حضرت گذشته بود كه در نينوا در سرزمين موصل مبعوث به رسالت شد و سى سال در ميان آن مردم به كار ارشاد و تبليغ مشغول بود و در طول اين مدّت جز دو نفر بنام روبيل و تنوخاكس كسى ديگرى به او ايمان نياورد.

همين كه يونس در آنمدت طولانى مردم را موعظه و ارشاد كرد و ديد غير از آند و نفر ديگرى بدو ايمان نمى‌آورد و پيوسته او را تكذيب كرده و درصدد آزار و قتل او بر آمدند، بدرگاه خدا شكايت كرد و نزول عذاب الهى را خواستار شد و خداى متعال نيز به يونس خبر داد ما در فلان روز عذاب را بر آنها نازل خواهيم كرد و تو اين جريان را به آنها اطلاع ده و آگاهشان كن»[1]

و خودش هم با حالت خشم و غضب از ميان آنها بيرون رفت با آنكه مأمور به اعراض و بيرون رفتن از بين آنها نبود.

قرآن مى‌فرمايد: (وَ ذَا اَلنُّونِ إِذْ ذَهَبَ مُغاضِباً فَظَنَّ أَنْ لَنْ نَقْدِرَ عَلَيْهِ فَنادى فِي اَلظُّلُماتِ أَنْ لا إِلهَ إِلاّ أَنْتَ سُبْحانَكَ إِنِّي كُنْتُ مِنَ اَلظّالِمِينَ فَاسْتَجَبْنا لَهُ وَ نَجَّيْناهُ مِنَ اَلْغَمِّ وَ

[1]- سيد هاشم رسولى محلاتى، قصص قرآن يا تاريخ انبيا، پيشين، ص 265