چون خروسان سحر، بال طرب[1] بر هم زدند
تا مگر خسرو بعزم این رواق بی ستون

ماکیان شب زشادی بیضه زرین نهاد
آمد از شبدیز خود بر پشت گلگون زین نهاد

روبه ز سر نیاز برخاست
پس پیش ملک بروی در خفت
بر تیغ زبان سخن بپرداخت
از حال خود و جفای مردم
هر غُصه که در دلش نهان بود

از جمع دعای خیر درخواست
از شادی آن تحیّتش گفت
از هیچ کسی سپر نینداخت
بیچاره ز سر گرفت تا دم
بر گفت صریح و جای آن بود