نجوا

الهى! و ربى! اى آرمان و اى مقصود من،

اى همه خواسته و اى آرزوى من،

سوگند به تو كه جز تو نه آمرزنده اى براى لغزشهايم مى يابم‌

و نه،

مرهمى براى دردهايم‌

مولايم!

اى پاسخگوى درماندگان!

اى برطرف كننده پريشانى!

اى پرده پوش هر ناروا!

به تو روى آورده ام تنها به تو

شايد كه بخوانيم.

اى آنكه خواستارش مردود نمى شود!

آرزومندش نااميد نمى شود،

و درگاهش بر خوانندگان باز است و

پرده اش بر اميدواران برداشته‌

الهى!

جانى را كه به توحيدت عزيز داشتى‌

چگونه برخوارى هجران ذليل مى گردانى!؟

دلى را كه در كمند عشق خود گرفتار آوردى‌

چگونه به آتش دوزخ مى سوزانى!؟

اگر توشه ام در سير به سوى تو اندك است،

گمانم بر توكلى كه بر تو كرده ام نيكوست.

اينك منم، آنكه رو به روى نسيمهاى رحمت و مهربانيت ايستاده!

آنكه به بخششهايت اعتماد كرده،

آنكه به سرپرستى تو نيازمند است.

آنكه، باران جود و لطف ترا سراغ مى گيرد

پس:

آنچه از فضلت آغاز كرده اى به انجام رسان.

آنچه با حلمت بر من پوشانيدى، عيان مكن.

آنچه از كرمت بخشيدى، سلب مفرما.

آنچه از زشتى كرده ام، بيامرز

الهى و ربى!

ترا پيش خودت شفيع آورده ام.

از توبه خودت پناهنده ام.

به درگاهت آمده ام در حالى كه؛

احسانت را چشم دارم.

و از ابر فضيلتت خواستار بارانم.

و به اميد جويبار عطاى توام.

و تنها در خانه تو مى كوبم.

پس آن گونه كه سزاوار تست از آمرزش با من كن نه آنچنان كه من شايسته ام.

\*\*\*

الهى!

بخششهاى پى درپى ات مرااز سپاس تو غافل ساخته،

ريزش فضل تو، مرا از برشمردن ثناى تو عاجز كرده،

لطف سرشارت مرا از ستودنت بازداشته،

نعمت بى حدت مرا از نشر نيكى هايت ناتوان ساخته،

پس:

تو خود طاقتت را به ما الهام كن!

تو خود، ما را از معصيت بر كناردار!

پرده هاى شك را از ديدگانمان بردار!

حق را در نهادمان ثابت دار!

از لذت مناجاتت بهره مندمان ساز!

در حوضچه هاى محبتت واردمان كن!

و شيرينى دوستيت را به ما بچشان!

كيست آنكه شيرينى محبت ترا چشيد و غير تو را خواست!؟

كيست آنكه با تو مانوس شد و از تو روى برگرداند!؟

و الهى!

ما را آن ده كه ما را آن به.

آمين، رب العالمين‌