صورتی میسر است که مفسر در اثر ممارست در روايات منقول از رسول خدا 6 و ائمه اهل‌بیت (ع)، در حدیث تبحر پیداکرده باشد.[1] به‌عبارت‌دیگر اصل معنای فهمیده شده، از آیه است و از این معنا برای تائید مضمون روایت و نیز از روایت در جهت تأکید معنای آیه استفاده‌ می‌شود. رد روایات تنها در صورت مغایرت با قرآن، سنت قطعی، اشتمال بر نشانه‌های کذب پذیرفتنی است و رد آن‌ها به دلیل ضعف سند تا زمانی که مخالف عقل و نقل صحیح نباشد پذیرفته نیست.[2]

ج) به نظر می‌رسد وجود احادیث جعلی فراوان در کتب حدیثی اهل سنت و تبحر نداشتن عبده در دانش حدیث موجب شد وی روایات را حجاب فهم قرآن بداند و برای زدودن اسرائیلیات از تفسیر از روایات صحیح نیز کمتر بهره گیرد. درحالی‌که احادیث تبیین‌کننده و روشنگر کتاب خدا هستند و آگاهی از روایات صحیح و علوم مرتبط با آن مانند «رجال»، «درایه» و «فقه الحدیث» و اطلاع از «شأن نزول آیات» برای به دست آوردن قراین نقلی در تفسیر آیات لازم است.

د) کاستن از شأن و نقش روایات تفسیری پیامد عقل‌گرایی عبده بود که اقتضا می‌کرد همه برداشت‌ها بر اساس عقل و اندیشه محک ‌زده شود و هر روایتی که خرد آن را نپذیرد از درجه اعتبار ساقط باشد.

[1] - همان، ج ۳، ص ۸۷.

[2] - همان، ج ۱، ص ۲۹۳.