(62619- 62616) هشتم: او را بر ضرورت ميانه‌روى و اعتدال در رفتار و گفتارش، به وسيله قياس مضمرى توجه داده است كه صغراى آن همان است كه بيان داشته و كبراى مقدّر آن نيز چنين است: و هر كس راه اعتدال را گذاشت، از حق دور شده و ستمكار است.

(62622- 62620) نهم: او را بر نگهدارى و مراقبت دوست واقعى، به وسيله قياس مضمرى، هشدار داده است كه صغرايش را بيان داشته است و كلمه نسبت و خويشاوندى را به اعتبار دوستى زياد و حسن ياورى وى همانند يك خويشاوند استعاره آورده است. و كبراى مقدّر آن نيز چنين است: و خويشاوند سزاوار حمايت و اعتماد است. (62627- 62623) دهم: دوست واقعى را با نشانيى، معرّفى كرده است تا بدان وسيله وى را بشناسد و با او دوستى كند، و مقصود از صداقت در غياب همان دوستى قلبى و راستى در نهان است.

(62631- 62628) يازدهم: او را به وسيله قياس مضمرى بر اجتناب از هواى نفس و خواستهاى طبيعى، توجه داده است، كه صغراى آن عبارت: هواى نفس شريك كورى و نابينايى است، و وجه اشتراكش با كورى، همان باعث شدن به گمراهى و ترك اعتدال بمانند كورى است، و كبراى مقدّر آن نيز چنين است: و هر چه با كورى جهت مشترك داشته باشد، شايسته اجتناب است. همانند اين گفته است كه: دلبستگى تو به هر چيز، كور و كرت مى‌كند.

(62642- 62632) دوازدهم: بر اين مطلب توجه داده است كه در ميان بيگانگان كسانى هستند كه نزديكتر و سودمندتر از خويشاوند و در ميان خويشان كسانى هستند كه دورتر از دورند، و اين سخن مشهورى است: و به معناى جمله دوّم، قرآن كريم در اين آيه اشاره دارد: يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا إِنَّ مِنْ أَزْواجِكُمْ وَ أَوْلادِكُمْ عَدُوًّا لَكُمْ فَاحْذَرُوهُمْ‌ [1]