امّا جمله دوم: مقصود از عدل، اعتقاد به جريان عدالت در تمام كارها و گفته‌هاى خداوند متعال است، و از لوازم چنين ويژگى آن است كه بنده خدا او را متهم نسازد بر اين كه خداوند او را بر عمل ناروا مجبور ساخته و بعد او را به كيفر برساند و يا اين كه او را تكليف مالايطاق نمايد، و نظاير اينها از مسائل مربوط به اصول دين كه معتزله در آنها به ظواهر قرآن توجه كردند.

(3443) 443- امام (ع) فرمود:

لَا خَيْرَ فِي الصَّمْتِ عَنِ الْحُكْمِ كَمَا أَنَّهُ لَا خَيْرَ فِي الْقَوْلِ بِالْجَهْلِ (86805- 86793)

[ترجمه‌]

«با وجود حكمت و دانايى، خيرى در خاموشى نيست چنان كه با جهل و نادانى خيرى در گفتار نيست»

[شرح‌]

(86805- 86793) خاموشى از گفتن حكمت، صفتى ناروا و انحراف از فضيلت گفتار است، و گفتار از روى نادانى زياده روى است و خيرى در آنها نيست، بلكه خير در حد متوسّط و سخن حكيمانه است.

(3444) 444- امام (ع) در دعاى طلب باران، عرض كرد:

اللَّهُمَّ اسْقِنَا ذُلُلَ السَّحَابِ دُونَ صِعَابِهَا (86818- 86813)

[ترجمه‌]

«خدايا ما را آب ده، از ابرهاى رام فرمانبردار، نه با ابرهاى سخت نافرمان».

[شرح‌]

(86863- 86813) سيد رضى مى‌گويد: اين سخن از كلماتى است كه فصاحتش شگفت‌آور است، توضيح اين كه امام (ع) ابرهايى را كه داراى رعد و برق و صاعقه‌ها هستند به شتران سركش كه برمى‌جهند با بارها و برمى‌جهانند سواران را و ابرهاى خالى‌