1- آنان به باطن و حقيقت دنيا و هدف حكمت الهى از پيدايش دنيا مى‌نگرند و در نتيجه مطابق آگاهى خود عمل مى‌كنند، در موقعى كه مردم به ظاهر آن يعنى به آرايش و اندوخته‌هاى دنيا توجّه دارند.

(85942- 85936) 2- و به پايان دنيا مشغولند يعنى آنچه را كه خداوند مقابل چشمشان، به عنوان هدف اصلى و نتيجه آمادگى از دنيا قرار داده است كه همان اجر و مزد و خوشنودى خدا مى‌باشد، آن گاه كه مردم به وضع حاضر و لذّات موجود دنيا سرگرمند.

(85948- 85943) 3- آنچه را كه از دنيا ممكن بود باعث نابودى آنها شود، آنها نابود ساخته‌اند، يعنى نفس امّاره‌اى را كه مى‌ترسيدند بر آنها غلبه كرده و بر عقلشان چيره شود و در نتيجه باعث مرگ و نابودى آنها در آخرت گردد. و احتمال دارد كه مقصود- به صورت استعاره- همان اندوخته‌هاى دنيا باشد كه باعث نابودى انسان مى‌گردند، و گويى از آن جهت كه آنان دنيا را ترك كرده و به آن توجّهى ندارند، دنيا در نزد آنها مرده و فراموش شده است.

(85955- 85949) 4- و ترك مى‌كنند از دنيا آنچه را كه مى‌دانند سرانجام آنها را ترك خواهد كرد، يعنى همان زيب و زيور دنيا كه با مردن ايشان آنها را ترك خواهد گفت. من در هر دو مورد براى بيان جنس است.

(85965- 85956) 5- بهره فراوان ديگران را از دنيا كم بهرگى، و دريافت آنها را از دنيا، از دست دادن مى‌دانند، يعنى كم بهرگى از خير آخرت و از دست دادن آن، از آن رو كه دريافت دنيا و بهره زياد از آن چنين نتيجه‌اى را دارد.

(85974- 85966) 6- با آنچه مردم سازش دارند، يعنى با دنيا، دشمن، و با آنچه مردم آن را دشمن مى‌دارند يعنى آخرت، در صلح و سازشند.

(85980- 85975) 7 و 8- به وسيله ايشان كتاب دانسته شد، چون ايشان كتاب را پاسدارى و تفقّه مى‌كنند و به ديگران مى‌آموزند، و به وسيله كتاب ايشان شناخته شدند به‌