وى به خود بيش از ديگران عنايت دارد، به فرزندش هشدار داده است. [چنان كه شاعرى گفته است:] اگر سينه انسان از نگهدارى راز خود به تنگ آمده، پس سينه كسى كه راز شرا به او مى‌سپارد، تنگتر خواهد بود.

(62188- 62184) سيزدهم: همچنين او را از راه تمثيل و تشبيه متوجّه دورى از شتابزدگى و تأمل در جستن مصالح كرده است با اين بيان، كه بسا كسى در انجام كارى شتاب مى‌كند كه به زيان اوست. پس اصل، شخص شتاب كننده و فرع، همان مخاطب است، و علّت ضرر و زيان، همان شتابزدگى بوده، و حكم عبارت از زيان بردن است.

(62191- 62189) چهاردهم: او را متوجّه ترك پرگويى كرده است با تشبيه ديگرى كه اصل همان شخص پرگو، و فرع آن طرف مخاطب، علّت آن پرگويى و حكم آن ياوه گويى است. و هدف آن است كه خود را در ارتباط با پرگوها كه عمل آنها با ياوه‌گويى همراه است، مورد توجّه قرار دهد، و در نتيجه پرگويى را- به دليل همراه داشتن بيهوده‌گويى و به دنبال آن، نكوهش- بايد ترك كند.

(62195- 62192) پانزدهم: او را به ارزش انديشيدن در كارها متوجّه كرده با اين عبارت: «هر كه بينديشد بينا و هوشيار گردد»، يعنى با چشم بصيرت خود، حقايق و سرانجام كارها را ببيند.

(62200- 62196) شانزدهم: به او دستور داده است تا با نيكان همدم شود، به وسيله قياس مضمرى كه صغراى آن، عبارت: «تكن منهم»- تا از آنها باشى- بر مى‌آيد، كه در حقيقت چنين است: زيرا همدم بودن با ايشان موجب آن است كه از آنها گردى. و كبراى مقدّر نيز چنين است: و هر چه را كه باعث شود تا از زمره آنها گردى، بايد انجام دهى.

(62206- 62201) هفدهم: و همچنين او را مأمور كرده تا از اهل شرّ، كناره گيرد و دورى‌