من لا يأتيه يعنى: بهره آن كسى كه نصيبى از دنيا دارد به او مى‌رسد، هر چند كه در پى دنيا نباشد، و اين عبارت به منزله صغراى قياس مضمرى است كه كبراى مقدّر آن چنين است: و هر چه كه اين طور باشد، نيازى به رفتن در پى آن و جستن آن نيست.

(3260) 260- امام (ع) فرمود:

اللَّهُمَّ إِنِّي أَعُوذُ بِكَ- مِنْ أَنْ تَحْسُنَ فِي لَامِعَةِ الْعُيُونِ عَلَانِيَتِي- وَ تَقْبُحَ فِيمَا أُبْطِنُ لَكَ سَرِيرَتِي- مُحَافِظاً عَلَى رِيَاءِ النَّاسِ مِنْ نَفْسِي- بِجَمِيعِ مَا أَنْتَ مُطَّلِعٌ عَلَيْهِ مِنِّي- فَأُبْدِيَ لِلنَّاسِ حُسْنَ ظَاهِرِي- وَ أُفْضِيَ إِلَيْكَ بِسُوءِ عَمَلِي- تَقَرُّباً إِلَى عِبَادِكَ وَ تَبَاعُداً مِنْ مَرْضَاتِكَ (81615- 81571)

[لغت‌]

(أفضى): مى‌رسانم‌

[ترجمه‌]

«بار خدايا پناه مى‌برم به تو از اين كه در انظار، ظاهر من نيكو و باطنم در آنچه پنهان مى‌دارم نزد تو زشت باشد و خود را با ريا نزد مردم حفظ كنم، با همه آنچه تو از خودم به آن آگاهترى، پس ظاهر خود را به مردم بنمايانم و كردار بدم را نزد تو بياورم و در نتيجه به بندگانت نزديك و از رضا و خشنوديهاى تو دور شوم».

[شرح‌]

(81615- 81571) امام (ع) به خدا پناه برده است از اين كه حسن ظن در انتظار مردم و زشتى باطن خود در نزد خدا را- به وسيله خود نمايى به زهد و عبادت ظاهرى آن هم به منظور دنيا- با هم در خود جمع كند.

لامعة العيون اضافه صفت به موصوف است، يعنى: جلوى چشمان.

«محافظا» حال است. تقربا و تباعدا دو مصدرند كه به جاى حال نشسته‌اند، و احتمال دارد، مفعول و منصوب باشند.