كقطر المطر [1]» گذشت.

(4009) 9- و در گفتارى از امام (ع) است:

كُنَّا إِذَا احْمَرَّ الْبَأْسُ اتَّقَيْنَا؟ بِرَسُولِ اللَّهِ؟- ص فَلَمْ يَكُنْ أَحَدٌ مِنَّا أَقْرَبَ إِلَى الْعَدُوِّ مِنْهُ (80768- 80753)

[ترجمه‌]

«هنگامى كه سخت مى‌ترسيديم، خود را وسيله پيامبر خدا (ص) نگهدارى مى‌كرديم و هيچ كدام از ما به دشمن، از آن گرامى، نزديكتر نبوديم».

[شرح‌]

(80868- 80753) معناى سخن آن است كه هنگام شدت ترس، و تنگناى رزم، مسلمانان به سمتى مى‌گريختند كه پيامبر خدا (ص) مى‌جنگيد.

است، بهترين آنها اين است كه گرماى جنگ را تشبيه، به آتشى نموده كه حرارت و سرخى در عمل را يكجا در خود جمع كرده است، و مؤيّد اين قول است سخن پيامبر وقتى كه در جنگ حنين- هوازن- فشار مردم را ديد، فرمود: اكنون آتش بر افروخته شد. كه شدت درگيرى را به گداختگى آتش تشبيه كرده است.

مى‌گويم: امام (ع) شدّت جنگ را به آتش افروخته تشبيه كرده است چنانكه نظير آن گذشت.

(3246) 246- وقتى كه به امام (ع) خبر دادند، لشكر معاويه، بر شهر انبار يورش برده و آنجا را غارت كرده است،

خود امام (ع) با پاى پياده از شهر بيرون آمد تا به نخيله رسيد، مردم آن حضرت را ديدند، عرض كردند: يا امير المؤمنين، ما آنها را كفايت مى‌كنيم. حضرت در جواب آنها گفت: