معنايى كه قبلا ذكر كرديم‌ [1].

آنچه را كه سيّد نقل كرده است- همان طورى كه خود او نيز مى‌گويد- با گفتار عرب تناسب بيشترى دارد جز اين كه نصّ الحقاق استعاره است، نه تشبيه، هر چند كه اساس استعاره نيز بر تشبيه استوار است. عصبة، يعنى: فرزندان و خويشاوندان پدرى، از آن رو عصبه گفته‌اند كه آنان اطراف اويند و وابسته به او مى‌باشند. بعضى گفته‌اند: ممكن است، مقصود از نصّ ارتفاع باشد، گفته مى‌شود: نصّت الضّبة رأسها، وقتى كه سوسمار سر خود را بلند كند. و از همان ريشه است: منصّة العروس [حجله عروس‌] براى اين كه عروس بالاى حجله مى‌رود، و امكان دارد كه كلمه حقاق را استعاره براى پستانهاى كوچك آورده باشد، آن گاه كه برجسته و بالا آمده گردد و به صورت يك حقّه در آيد، يعنى وقتى كه پستان دختران در آن حدّ بالا آمد خويشان پدرى سزاوارترند تا مادر، چون وقت درك آنهاست و نشانه شايستگى‌شان براى همسرى.

(4005) 5- در سخنى از امام است:

إِنَّ الْإِيمَانَ يَبْدُو لُمْظَةً فِي الْقَلْبِ- كُلَّمَا ازْدَادَ الْإِيمَانُ ازْدَادَتِ اللُّمْظَةُ (80525- 80515)

[ترجمه‌]

«ايمان در دل همچون نقطه سفيدى پديد آيد، هر چه ايمان بيشتر شود آن نقطه بزرگتر گردد».

[شرح‌]

(80525- 80515) لمظة: نقطه‌اى از سفيدى يا چيزى مانند آن است و از همين ريشه است كه مى‌گويند: