(3215) 215- از امام (ع) راجع به آيه (79377- 79368) مباركه فَلَنُحْيِيَنَّهُ حَياةً طَيِّبةً [1] پرسيدند، فرمود:

هِيَ الْقَنَاعَةُ (79379- 79378)

[ترجمه‌]

«زندگى نيكو همان قناعت است».

[شرح‌]

(79379- 79368) امام (ع) قناعت را به لازمه‌اش كه زندگى پاك و نيكوست تفسير فرموده است.

(3216) 216- امام (ع) فرمود:

شَارِكُوا الَّذِي قَدْ أَقْبَلَ عَلَيْهِ الرِّزْقُ- فَإِنَّهُ أَخْلَقُ لِلْغِنَى وَ أَجْدَرُ بِإِقْبَالِ الْحَظِّ (79395- 79383)

[لغت‌]

(اخلق و أجدر): سزاوارتر است.

[ترجمه‌]

«با كسى كه روزى به او روآورده است، شريك شويد، زيرا او براى توانگرى شايسته‌تر و براى فراهم آوردن سود، مناسبتر است».

[شرح‌]

(79396- 79383) چون روآوردن روزى به فراهم آمدن اسباب براى كسى كه روزيش زياد گرديده، بستگى دارد. شركت با وى موجب برخوردارى از بخت شريك و روآوردن روزى با شركت وى است، امام (ع) به وسيله قياس مضمرى بر اين عمل وادار كرده است كه مقدمه صغرايش: فانّه ... است و ضمير در انّه به مصدر (مشاركت) كه از شاركوا استفاده مى‌شود، برمى‌گردد، و مقدّمه كبراى آن چنين است: و هر چه چنين باشد انجامش سودمند است.