خود، همچون توشه‌اى به همراه نفس به آخرت مى‌برد.

(3207) 207- امام (ع) فرمود:

مِنْ أَشْرَفِ أَعْمَالِ الْكَرِيمِ غَفْلَتُهُ عَمَّا يَعْلَمُ (79211- 79205)

[ترجمه‌]

«از بهترين اعمال شخص بزرگوار، چشم‌پوشى اوست از آنچه مى‌داند».

[شرح‌]

(79211- 79205) يعنى ناديده گرفتن و چشم‌پوشى از معايب و لغزشهايى كه در مردم سراغ دارد. از آن رو كه لازمه اين عمل فضايلى همچون تحمل سختى، بردبارى، گذشت و بخشش است. و تمام اينها فضايلى هستند كه با بزرگوارى همراهند زيرا گاهى مقصود از بزرگوارى خوددارى انسان از اقدام به انجام خواسته قوه غضب در باره آن كسى است كه او را خشمگين ساخته و ديگر پيامدهاى اين فضايل، بنا بر اين چشم‌پوشى از عيوب ديگران از بالاترين اعمال است.

(3208) 208- امام (ع) فرمود:

مَنْ كَسَاهُ الْحَيَاءُ ثَوْبَهُ لَمْ يَرَ النَّاسُ عَيْبَهُ (79222- 79215)

[ترجمه‌]

«هر كه شرم بر او جامه‌اى بپوشاند، ديگران عيبش را نبينند».

[شرح‌]

(79222- 79215) كلمه ثوب را استعاره براى شرمى كه فراگير انسان است، آورده، و با استعمال كسوة استعاره ترشيحى به كار برده است. مقصود آن است كه فضيلت حياء باعث ترك عيبها و ديده نشدن عيب در شخص دارنده اين فضيلت مى‌شود و يا اين كه اگر [شخص با حيا] مرتكب يكى از صفات ناپسندى شود كه آن را عيب مى‌داند، نهايت پرده پوشى را نموده و تلاش مى‌كند تا آن را پنهان دارد، به اين گمان كه مردم آن را نمى‌بينند.