يك زمان از دو لذّت برخوردار شود، بلكه تا از لذّت نخست فارغ نشود و به لذّت جديد توجّه نكند، اين لذّت را درك نمى‌كند.

(78563- 78553) 5- با روزى از عمر خود روبرو نمى‌شود، مگر اين كه از روز ديگر عمرش جدا بشود، زيرا طبيعت زمان گذشت و سيلان است. [1].

(78566- 78564) 6- ما خود، به مرگ‌هايمان كمك مى‌كنيم، از آن رو كه هر دمى و حركتى از آدمى باعث نزديك شدن او به مرگ است گويى او خود به طرف مرگش مى‌شتابد و به آن كمك مى‌كند.

(78570- 78567) 7- جانهاى ما در معرض نابوديهاست، كلمه «نصب» به معنى «منصوب» مانند غرض كه به معنى مغروض [مصدر به معنى مفعول‌] است.

(78595- 78571) 8- استفهام در مورد جاودانگى، استفهام انكارى است، انكار وجود بقاء با وجود زمان كه روشش آن است كه چيزى را بالا نمى‌برد، و هيچ پراكنده‌اى را جمع نمى‌كند، مگر اين كه بر خرابى آن ساخته و پراكندن آن جمع، دوباره اقدام فورى مى‌كند، يعنى براى حالت دوّم نيز مثل اوّلى زمينه‌ساز است.

(3178) 178- امام (ع) فرمود:

يَا ابْنَ آدَمَ مَا كَسَبْتَ فَوْقَ قُوتِكَ- فَأَنْتَ فِيهِ خَازِنٌ لِغَيْرِكَ (78609- 78599)

[ترجمه‌]

«اى پسر آدم در آنچه بيش از روزى است كسب كنى، ذخيره‌دار ديگران هستى».

[شرح‌]

(78609- 78599) زيرا زياده بر قوت كسب كردن، اما به مقدار نياز صرف كردن و اندوختن ما زاد بر آن، نه تنها سودى به حال شخص ندارد بلكه براى اندوخته كننده زيان‌