عوارض و پيشامدهايى كه بر او عارض مى‌شوند از همان محل امن است و از حالت امنيت و راحتى اوست، بطورى كه اجتناب و گريز از آن امكان ندارد.

(3107) 107- امام (ع) فرمود:

كَمْ مِنْ مُسْتَدْرَجٍ بِالْإِحْسَانِ إِلَيْهِ- وَ مَغْرُورٍ بِالسَّتْرِ عَلَيْهِ وَ مَفْتُونٍ بِحُسْنِ الْقَوْلِ فِيهِ- وَ مَا ابْتَلَى اللَّهُ أَحَداً بِمِثْلِ الْإِمْلَاءِ لَهُ (76460- 76439)

[لغات‌]

(مستدرج): كسى كه به دليل غفلت و نافرمانى، گرفتار عذاب گردد (املاء): مهلت دادن و به تأخير انداختن مدّت‌

[ترجمه‌]

«چه بسا كسى به سبب احسان [خداوند] رفته رفته به عذاب نزديك شده و در اثر پوشيده داشتن گناهش به خود فريفته گرديده و به خاطر تحسين و چرب زبانى مردم در دام فتنه افتاده است. خداوند هيچ كس را همچون او به وسيله مهلت دادن نيازموده است».

[شرح‌]

(76460- 76439) امام (ع) از امورى كه خداوند بدان وسيله بندگانش را مى‌آزمايد، چهار مورد را بيان كرده است:

1- نيكى و احسان با انواع نعمتها نسبت به بنده‌اش.

2- پوشاندن نافرمانى و گناه او.

3- خوشگويى و مدح و ستايش مردم نسبت به او.

4- به تأخير انداختن مدّت و مهلت و فرصت دادن به او.

و چون نتيجه آزمون به وسيله اين امورى كه در حقيقت همه آنها نعمتند، يا شكر و سپاس است و يا كفران و ناسپاسى است، چنان كه خداى متعال فرموده است: قالَ الَّذِي عِنْدَهُ عِلْمٌ مِنَ‌ [1] و سپاسگزارى همان نتيجه خوب و مطلوب با