(3078) 78- امام (ع) فرمود:

رَأْيُ الشَّيْخِ أَحَبُّ إِلَيَّ مِنْ جَلَدِ الْغُلَامِ (75272- 75266)

[ترجمه‌]

«انديشه پير را از چابكى و نيرومندى جوان بيشتر دوست دارم».

[شرح‌]

(75277- 75266) در روايتى به جاى كلمه جلد، مشهد الغلام آمده است.

جلد شخص، همان نيرو و توانمندى اوست. قبلا گذشت كه انديشه مقدم بر نيرومندى و دلاورى است، زيرا كه اصل سودمنى، انديشه است.

البته امام (ع) انديشه را مخصوص پير، و دلاورى را ويژه جوان دانسته است، از آن رو كه هر يك از آنها متناسب با آن ويژگى‌اند. چون پيرى به دليل تجربه‌هاى زياد و سر و كار با امور، جاى توقع انديشه درست است. و از جوانى انتظار نيرومندى و توان مى‌رود. اما بنا به روايت ديگر (مشهده، حضوره) آمده است و معناى اين عبارت نيز روشن است.

(3079) 79- امام (ع) فرمود:

عَجِبْتُ لِمَنْ يَقْنَطُ وَ مَعَهُ الِاسْتِغْفَارُ (75286- 75281)

[ترجمه‌]

«از نوميدى كسى كه امكان استغفار و توبه را دارد در شگفتم».

[شرح‌]

(75286- 75281) قنوط، يعنى نااميدى از رحمت، و چون طلب آمرزش از روى اخلاص، به شهادت قرآن كريم- چنان كه خواهد آمد- ريشه و اساس بخشش است، از اين رو نوميدى با وجود استغفار، جاى تعجب است.

(3080) 80- ابو جعفر، امام محمد بن باقر بن على (ع) نقل كرده است كه على (ع) فرمود: