بيمارى، با ادامه پشيمانى و بازگشت به جانب خدا، برطرف مى‌گردند.

امام (ع) كلمه حطّ: نابودى را براى نابودى گناهان استعاره آورده از باب تشبيه- در قدرت نابودسازى و زدودن- به محو كردن اوراق كتاب.

(74342- 74328) آن گاه امام (ع) با عبارت: انّ اللّه ... بر اين نكته توجه داده است كه هرگاه بنده خدا- با صدق نيّت و با قلبى پاك- رنج بيمارى خود را به حساب خدا بگذارد، اين خود، زمينه رسيدن اجر و پاداش بر او شده و باعث ورود او به بهشت مى‌گردد. و از بين بردن ملكاتى كه با قصد قربت به خدا همراهند نيز وارد در اين قسمتند.

سخن سيد رضى- رحمة اللّه- به روش مذهب معتزله است.

(3037) 37- امام (ع) در باره خبّاب بن ارّت فرموده:

يَرْحَمُ اللَّهُ؟ خَبَّابَ بْنَ الْأَرَتِّ؟ فَلَقَدْ أَسْلَمَ رَاغِباً- وَ هَاجَرَ طَائِعاً وَ عَاشَ مُجَاهِداً- طُوبَى لِمَنْ ذَكَرَ الْمَعَادَ وَ عَمِلَ لِلْحِسَابِ- وَ قَنِعَ بِالْكَفَافِ وَ رَضِيَ عَنِ اللَّهِ (74432- 74415)

[ترجمه‌]

«خداوند خبّاب بن ارتّ را بيامرزد، كه با علاقه مسلمان شد و با علاقه از وطن مهاجرت كرد، و جهادگر بود. خوشا به حال كسى كه به ياد روز قيامت باشد و براى حساب كار كند و به اندازه معيّن از روزى بسنده كرده، و از خداوند خوشنود باشد».

[شرح‌]

(74452- 74407) خبّاب با خاى نقطه‌دار و باى مشدّد، نام يكى از مهاجران و ياران امام (ع) است، او پس از بازگشت از جنگ صفين، در كوفه از دنيا رفت، و نخستين كسى است كه امام (ع) با دست خود او را دفن كرد، و با سه صفت از اوصاف صالحان‌