مَا سِوَاهَا- وَ خَادِعْ نَفْسَكَ فِي الْعِبَادَةِ وَ ارْفُقْ بِهَا وَ لَا تَقْهَرْهَا- وَ خُذْ عَفْوَهَا وَ نَشَاطَهَا- إِلَّا مَا كَانَ مَكْتُوباً عَلَيْكَ مِنَ الْفَرِيضَةِ- فَإِنَّهُ لَا بُدَّ مِنْ قَضَائِهَا وَ تَعَاهُدِهَا عِنْدَ مَحَلِّهَا- وَ إِيَّاكَ أَنْ يَنْزِلَ بِكَ الْمَوْتُ- وَ أَنْتَ آبِقٌ مِنْ رَبِّكَ فِي طَلَبِ الدُّنْيَا- وَ إِيَّاكَ وَ مُصَاحَبَةَ الْفُسَّاقِ- فَإِنَّ الشَّرَّ بِالشَّرِّ مُلْحَقٌ- وَ وَقِّرِ اللَّهَ وَ أَحْبِبْ أَحِبَّاءَهُ- وَ احْذَرِ الْغَضَبَ فَإِنَّهُ جُنْدٌ عَظِيمٌ مِنْ جُنُودِ؟ إِبْلِيسَ؟ (72312- 71951)

[ترجمه‌]

«به ريسمان قرآن چنگ بزن، و از آن پندگير، حلالش را حلال و حرامش را حرام شمار و حقايقى را كه در مورد پيشينيان گفته است، تصديق كن، و از گذشته دنيا براى آينده عبرت بگير، زيرا بخشى از دنيا به بخش ديگر و پايانش به آغازش وابسته است، و همه آنچه در ميان است، جدا شدنى و رفتنى است. نام خدا را بزرگ شمار، مبادا جز به حق و بجا سوگند خورى، بسيار به ياد مرگ و حالات پس از مرگ باش، و مرگ را آرزو مكن مگر آن كه به اعمالت اطمينان داشته باشى، از هر كارى كه انجام دهنده، آن را مى‌پسندد و براى ديگران نمى‌پسندد دورى كن، از كارهايى كه در نهان انجام شود و در ظاهر باعث شرمندگى باشد حذر كن. و از كارهايى كه اگر از انجام دهنده آن بپرسند، انكار كند و يا عذرخواهى نمايد، پرهيز كن. آبروى خود را نشانه تير گفتار ديگران قرار مده، هر چه شنيدى براى ديگران بازگو مكن كه اين خود براى دروغگويى تو كافى است، و آنچه مردم براى تو گفتند، مردود نشمار، كه اين براى نادانى تو بس است، خشمت را فرو خور، و به هنگام توانايى، گذشت كن، و در وقت تندخويى، شكيبا باش، وقتى كه به دشمن دست يافتى، از انتقام خوددارى كن، تا پاداش نيك نصيبت شود، هر نعمتى كه خداوند به تو مرحمت كرد، سپاسگزار باش، و هيچ نعمتى از نعمتهايى را كه خداوند به تو داده است، ضايع مكن، و شايسته است كه اثر نعمتى را كه خداوند به تو عطا كرده است از تو ببينند.

و بدان كه بهترين مؤمنان، كسى است كه در بخشيدن جان و مال و كسان خود [در راه خدا] از ديگران پيشتر است. و بدان هر نيكى كه پيش از خود مى‌فرستى اندوخته‌اى است، و هر چه وامى‌گذارى، نيكى آن نصيب ديگرى است، و