خداى متعال فرموده است: الَّذِي خَلَقَ الْمَوْتَ وَ الْحَياةَ لِيَبْلُوَكُمْ أَيُّكُمْ أَحْسَنُ عَمَلًا [1].

و چون عمل صالح در دنيا باعث آمادگى براى خوشبختى دائم است، ناگزير آسودگى از عمل در دنيا، باعث واگذاشتن وسيله خوشبختى است كه روز قيامت سعادت جز بدان وسيله ميسّر نمى‌شود، بنا بر اين از جمله پيامدهاى آسودگى در دنيا تأسّف خوردن بر نتيجه‌اى است كه روز قيامت از فراغت عايد مى‌شود.

(70484- 70477) 5- او را متوجّه بر ضرورت انجام عمل حق ساخته است، از آن رو كه هيچ چيز او را از حق بى‌نياز نمى‌گرداند، زيرا جز حق همه چيز، بيهوده كارى است، و بيهوده كارى باعث نيازمندى در آخرت است، بنا بر اين باطل باعث بى‌نيازى نمى‌شود.

(70508- 70485) 6- او را بر اين مطلب توجه داده است كه از جمله حقوق واجب بر او حفظ خويشتن است، يعنى خود را از لغزش بر صراط مستقيم و افتادن در راستاى جهنم حفظ كند، سپس نسبت به مردم با كوشش و تلاش رسيدگى كند و دست آنها را در راه امر به معروف و نهى از منكر بگيرد، و حفظ خويشتن را از آن رو مقدّم داشته كه اهميت بيشترى دارد و بر ضرورت هر دو مورد با اين عبارت توجه داده است فانّ الّذى ... مقصود آن است كه آنچه از كمالات و پاداش به دليل پايبندى دو امر مذكور در آخرت عايدت مى‌شود از آنچه كه از طريق عدالت و احسان تو به مردم به صورت منفعت و يا دفع ضرر، به آنها مى‌رسد، برتر است. توفيق از آن خداست.