بود، نقل مى‌كند. توضيح آن كه بامداد ليلة الهرير، هنگامى كه آنها قرآنها را بر سر نيزه‌ها كردند، همواره به ياران امام (ع) مى‌گفتند: اى مردم مسلمان، ما برادران دينى شماييم، به خاطر خدا به زنان و دختران ما رحم كنيد، همان طورى كه قبلا نقل كرديم، اين سخن آنها عين همان سخنى است كه امام (ع) نسبت به حفظ خون مسلمانان و فرزندانشان به آنها يادآورى مى‌كرد، و امّا پذيرش خواسته آنها توسط امام، عبارت از قبول داورى قرآن بود، وقتى كه آنها چنين پيشنهادى را رد كردند، و حجت بر آنها با بازگشتشان به همان چيزى كه امام (ع) آنها را دعوت مى‌كرد، روشن و آشكار شد، يعنى حفظ خون مسلمانان، بدين وسيله راه بهانه خونخواهى عثمان بر آنها بسته شد، زيرا خوددارى آنها از خونخواهى يك فرد صحابى كه حق آنها نبود، ساده‌تر است از ريختن خون هفتاد هزار تن از مهاجران، انصار و تابعان با اين پندار كه كار نيكى انجام مى‌دهند.

(70403- 70375)

عبارت: فمن تم على ذلك‌

يعنى هر كس به رضايت بر صلح و داور قرار دادن كتاب اللّه، تن در داد، كه بيشتر مردم شام و اكثريت پيروان امام مورد نظر است.

مقصود از كسانى كه پافشارى در ستيزه جوئى كردند، خوارجند كه پافشارى در جنگ نمودند و از امام (ع) به علّت قبول حكميت فاصله گرفتند، و دلهايشان در پوششهايى از شبهات باطل بود، تا وقتى كه حادثه شومى بر دور سر آنها گرديد و همه آنها به جز اندكى به قتل رسيدند.