خود از دنياست.

آن گاه شروع به پرسش از مردمانى كرده است كه دنيا آنها را با بازيچه‌هاى خود فريفته و از ملّتهايى كه با زر و زيور خود آنان را شيفته خود كرده است، پرسشى بر سبيل سرزنش، و نكوهش در مورد اين نحو برخورد دنيا با ايشان، تا اين كه آنها را از دنيا بيزار و برحذر كند، البتّه اين سخن از باب تجاهل عارف است، كلمه: مداعب، جمع مدعبة به معنى بازيچه را براى دنيا استعاره آورده است، و جهت شباهت آن است كه دنيا موقع خالص بودن لذتهايش براى مردم و فريفتن آنها و بعد حمله‌ور شدن بديشان به صورت جدّى، مانند كسى است كه با ديگرى شوخى مى‌كند و مى‌خندد و با حرفها و كارهاى چرب و نرم او را مى‌فريبد، آن گاه از راه جدّى وارد شده و طرف را مى‌آزارد و يا نابود مى‌سازد، كلمه غرور، گول زدن را به دنيا از آن جهت نسبت داده است كه دنيا يك وسيله مادّى براى گول خوردن آدمى است.

در نسخه سيد رضى- رحمه اللّه- غرّرتيهم با ياء آمده است، دليلش آن است كه ياء از اشباع كسره توليد شده است.

(65052- 65046) پانزدهم: اشاره به سرانجام مردم دنيا كرده است كه به سمت آن در حركتند، يعنى گروگان قبرها و فرورفته در زير لحدهايند و در اين سخن توجه داده است كه فريب خوردن و شيفتگى آنها به چيزى است كه تا اين حد با آنها ناخالص است، تمام اينها براى بيزار كردن و دور ساختن آنان از دنياست، كلمه هاء براى تنبيه است، و لفظ رهائن، يعنى گروگانها را براى مردم از آن جهت عاريه آورده است كه اينان در قبرها مانند گروگانى محكم گرفته شده‌اند، و احتمال دارد كه حقيقت باشد نه استعاره، و رهينه به معناى گروگزار يعنى همان كالبدهاى مقيم در قبرها.

(65132- 65053) شانزدهم: امام (ع) سوگند ياد كرده است كه اگر دنيا شخصى قابل رؤيت‌