بيان داشته است كه ذكر مى‌شود:

1- خداوند در قرآن مى‌فرمايد «وَ الَّذِينَ آمَنُوا مِنْ بَعْدُ وَ هاجَرُوا وَ جاهَدُوا^ [1]».

وجه استدلال اين است كه امام (ع) علاوه بر شايستگى و لياقت نفسانى، از خصوصى‌ترين منسوبين پيامبر اكرم بود و هر كس چنين باشد به آن حضرت نزديكتر و به جانشينى وى سزاوارتر خواهد بود. قسمت نخست اين استدلال، امرى است كه از نظر تاريخ بسيار روشن است و مقدمه كبراى آن هم از آيه برداشت مى‌شود.

2- وجه دوم با توجه به اين آيه است كه مى‌فرمايد: «إِنَّ أَوْلَى النَّاسِ بِإِبْراهِيمَ لَلَّذِينَ اتَّبَعُوهُ‌ [2]» و چون امام (ع) در پيروى رسول خدا از همه كوشاتر و نخستين فردى است كه به او ايمان آورد و او را تصديق كرد. و نيز او با فضيلت‌ترين كسى است كه از وى حكمت و دانش آموخت، و چنان كه در پيش بيان داشتيم: او فصل الخطاب است و هر كس چنين وضعى داشته باشد سزاوارتر به خلافت و جانشينى او مى‌باشد بنا بر اين على (ع) هم از بابت خويشاوندى نزديك با پيامبر و هم به دليل اطاعت و پيروى از او شايسته اين مقام و سزاوار اين منصب خواهد بود.

(59605- 59510)

3- و لمّا احتج ... دعواهم،

استدلال سوم در گفتار حضرت اين است كه وقتى انصار، خود را در امامت شريك دانستند و گفتند: يك فرمانروا، از ما و يكى از شما، مهاجران با توسل به سخنى كه از پيامبر نقل شده است كه امامان از قريش هستند، استدلال كردند به اين كه امام از آنها بايد باشد و گفتند: ما از

[2] سوره آل عمران (3) آيه (68) يعنى: نزديكترين مردم به ابراهيم كسانى مى‌باشند كه پيرو او بودند.