مَتَى أَلْفَيْتَ؟ بَنِي عَبْدِ الْمُطَّلِبِ؟ عَنِ الْأَعْدَاءِ نَاكِلِينَ- وَ بِالسَّيْفِ مُخَوَّفِينَ‌

- فَسَيَطْلُبُكَ مَنْ تَطْلُبُ- وَ يَقْرُبُ مِنْكَ مَا تَسْتَبْعِدُ- وَ أَنَا مُرْقِلٌ نَحْوَكَ فِي جَحْفَلٍ مِنَ الْمُهَاجِرِينَ وَ الْأَنْصَارِ- وَ التَّابِعِينَ لَهُمْ بِإِحْسَانٍ- شَدِيدٍ زِحَامُهُمْ سَاطِعٍ قَتَامُهُمْ- مُتَسَرْبِلِينَ سَرَابِيلَ الْمَوْتِ- أَحَبُّ اللِّقَاءِ إِلَيْهِمْ لِقَاءُ رَبِّهِمْ- وَ قَدْ صَحِبَتْهُمْ ذُرِّيَّةٌ بَدْرِيَّةٌ وَ سُيُوفٌ هَاشِمِيَّةٌ- قَدْ عَرَفْتَ مَوَاقِعَ نِصَالِهَا- فِي أَخِيكَ وَ خَالِكَ وَ جَدِّكَ وَ أَهْلِكَ- وَ ما هِيَ مِنَ الظَّالِمِينَ بِبَعِيدٍ (59821- 59137)

[لغات‌]

(خبأت الشيئى): آن را پوشاندم (طفق): شروع كرد (هجر): شهرى است از شهرهاى بحرين (نضال): تير اندازى كردن (مسدّد): كسى كه ديگرى را به كارى وادار مى‌كند و به سوى آن هدايتش مى‌كند.

(اعتزلك: از تو دورى كرد.

(ثلم): شكستگى (طليق): آن كه پس از اسيرى رها و آزاد شود.

(ربع): توقف و ايستادن (ظلع): لنگى (ذرع): مبسوط اليد بودن (تيه): گمراهى و سرگردانى در بيابانها (روّاع): بسيار منحرف شونده از راه درست (جمّة): فراوان، زياد (ظنّه): تهجت (منصّح): بسيار نصيحت كننده (استعبار): گريه (الفيت كذا): آن را يافتم (نكول): عقب افتادن از ترس (مج الماء من فيه): آب را از دهانش به دور ريخت.

(رميه): شكارى كه مورد اصابت تير واقع مى‌شود.

(صنيعه): نيكى (فلج): رستگارى، پيروزى (شكاة، شكيّه و شكايه): معنايش روشن است (ظاهر): از بين رونده (مخشوش): شترى كه در بينيش چوبى قرار مى‌دهند تا در اطاعت باشد و آن را به هر سو بخواهند بكشند.

(غضاضه): كمبودى و خوارى (سنخ): عرضه شد (اعدى): دشمنتر (معوّقين): بازدارندگان (جحفل): لشكر انبوه (ساطع): بالا رونده (قتام): گرد و خاك (سرابيل): جامه‌ها، پيراهنها (نصال): شمشيرها (ارقال): نوعى از راه رفتن به سرعت‌